Vísir - 18.01.1956, Blaðsíða 6

6
r»«>‘
Miðvikudaginn 18. janúar l&ód
áS&Wk'' ■*&&&&
W&jZ m
Skf: BfSw
‘d-..?4 --<$Í
DAGBLAÐ
Ritstjóri: Hersteinn Pálsson.
Auglýsingastjóri: Kristján Jónsson.
Skrifstofur: Ingólfsstræti 3.
Afgreiðsla: Ingólfsstræti 3. Sími 1660 (fimm línur)
Útgefandi: BLAÐAÚTGÁFAN VÍSIR H.F.
Lausasala 1 króna.
Félagsprentsmiðjan h.f.
loddaranna.
SíSan Ijóst varð að útgerðin mundi stöðvast um áramótin
vegna aukins framleiðslukostnaðar og kauphækkana, hefur
formaður kommúnista á Alþingi ekki þreyzt á því að bera fram
fyrirspurnir til ríkisstjórnarinnar um það hvernig hún ætlaði
að leysa úr vandanum.
Fljótt ó litið kann mönnum ekki að þykja þessar fyrir-
spurnir óeðlilegar, en þegar málið er athugað í heild hlýtur
hverjum manni að verða Ijóst hvílíkan loddaraleik hér er verið
©ð leika frammi fyrir þjóðinni.
Vinnudeilumar og íiinar miklu kauphækkanir á síðasta ári,
sem nú hafa siglt atvinnumálunum í strand, eru verk kommún-
ista, að hnitmiðuðu og yfirlögðu ráði. Þetta gátu þeir með því
að fá á mála hjá sér mann sem Alþýðuflokkurinn trúði ekki,
Hannibal Valdimarsson. Með aðstoð hans og óheilíndum náðu
kommúnistarnir yfirráðum í Alþýðusambandinu. Þá var mark-
inu náð sem þurfti til að nota hagsmunamál verkalýðsins í
þág'u valdabaráttu kommúnistanna.
Enginn flokkur taldi þaS virðingu sinni samboðið, að vinna
jpeð þeim, leynt eða ljóst. Kommúnístarnir voru einangraðir.
Og þeir fundu sárt til þess. Enda féll af þeim fylgið. Þá fundu
þeir snjallræðið til að neyða lýðræðisflokkana til samvinnu
við sig, beint eða óbeint. Til þess notuðu þeir nú Alþýðusam-
bandið. Þar höfðu þeir náð í verkfærið. Annað verkfæri höfðu
þeii' einnig, sem þeir notuðu til að stjórna herförinni. Það var
„herforingirm“ Hannibal. Hann lét nota sig án þess hann vissi
til hvers hann var raunverulega notaður,
Áhlaup konsmúnisíanna, með Alþýðusambandið í. taumi,
beindíst að sjálfsögðu að þeim málum, sem þjóðinni voru við-
kvæmust, atvinnumálum hennar. Undir því yfirskini að rétta
við hag verkalýðsins var hinam stórkostlegu vinnudeilum
hrundið af stað í marz síðasta ár. Árangurinn varð mikil kaup-
hækkun í framleiðslunni sem svo breiddist út um allt efnahags-
kerfi landsins. Verðhækkunin kom fram á öllum sviðum og
þurrkaði að síðustu út þær kauphækkanir sem náðst höfðu méð
langri baráttu. Verkalýðurinn vann ekkert. Hann tapaði. En
kommúnistar komust skrefi nær takmarkinu. Kauphækkanírnar
höfðu gert útfluíningsframleiðsluna óstarfhæfa. Nú höfðu þeir
skákað stóru lýðræðisfiokkunum. Til þess að rétta við útflutn-
ingsframleiðsluna eftir þetta áfall þurfti sterk átök og óvin-
sælar ráðstafanir.
Þá sögðu kcmmúnisíarnir: „Reynið nú að skilja, að ekki
er hægt að stjórna Ianídinu óm okkar!“ Hótunin hreif. Sumir
fóru að skilja og skrifuðu langlokur um, að „vinstri stjórn“ og
ekkert annað gæti bliðkað ,,verkalýðinn“ og stjórnað landinu.
En sá ,,verkalýður“, sem þurfti að bliðka, var ekki sá hópur
vinnandi manna og kvenna í landinu sem kommúnistamir
höfðu blekkt og féflett í verkfallinu mikla. Það var hinn rauði
hnefi kommúnismans, sem stóð út úr ermi Hannibals Valdi-
marssonar, sem þurfti að blíðka. En vesalings Hannibal veit
ekki .enn hvaða hlutverk honum er ætlað.
Kommúnistum er Ijóst, að þeir unnu mikið á í síðasta verk-
faili. Þeir hafa stöðvað framleiðsluna og þeir hafa fengið þá
deigustu úr „vinstri“ fylkingunni til þess að biðja um gott veður.
Hugleysið hefur ætíð verið vatn á þeirra myllnu. Fyrsta á-
fanganum var náð með tiltölulega lítilli fyrirhöfn. Nú láta þeir
hverh heyra sem viil, að leikurinn verði endurtekinn, kaup-
hækkuii skal fjlgja á eftir kauphækkun þangað til efnahags-
kerfi þjóðarinr ir er iiðað í sundur eða kommúnisminn verður
látinn ráða. ,,Þ’ð getið ekki stjórnað áii okkar.“ Slíkt heróp
hefur fallið í -góoari jarðveg hjá.þeim blauðu. Hirih' láta ekki
gífuryrðin skelfa sig.
Nu- síendur Eúutr' Olgeirsson daglega í ræðustól á Alþingi
og spyr ríkissíjórnina með hjartnæmum orðum hvernig hún
ætli að koma framleiðslunni af stað, framleiðslunni sem
irommuaistar hafa stöðvað. Með þessu nær loddaraleikur
kommúnistanna hámarki sínu á Alþingi íslendinga.
En aílt er þeíía hjá þeim af róðum gert. Að tjaldabaki vinna
hrellir og uppgefnir menn, er hlusta eftir hverri hótun og ieita
ráða til að bliðka hinn rauða hnefa, sem nú er áspart haldið á
loft. Það er erfitt hlutverk, en vera má að þeim takist að kaupa
sér hlutieysi hans í svípinn, Hlutleysi og hugleysi fer oft saman.

Hvar á rá&húsð ab standa?
Hafnarfirði, 7./1. 1956.
Vísir hefur látið skipulags-
mál töluvert til sín taka og
leyfi eg mér að leggja orð í belg
um eitt aðal áhugamál manna
um þessar mundir.
Ráðhúsið í Reykjavík er að
allra dómi eitt. af helztu áhuga-
málum borgarbúa og jafnvel
fleiri landsmanna.
Nú hefur svo til tekist, að
allir flokkar í bæjarstjóm hafa
jánkað þeirri tillögu, sem lengi
hefur verið otað að lýðnum,
að ráðhúsið verði sett niður við
norðurenda tjainai'innar. Grein
argerðir þeirra, sem hafa stað-
ið að þessari samþykkt, benda
þó til þess, að flestir ef ekki
allir eru mjög óánægðir með
staðarvaLið.
Sú breyting hefur orðið á
þessu máli síðan það var síðast
til almennrar umræðu, í sam-
bandi við samkeppni um stað-
arvalið, að nú er ráðhúsinu
ekki ætlað að rúma nema nokk-
urn hluta af starfrækslu borg-
ai'innar, og hefur það þess vegna
minnkað töluvert frá fyrri á-
æt.lun.
Ekki fylg'ir nein greinargerð
um það, hvort ráðhúsið í þeirri
mynd. sem nú er reiknað með
eða t.úrninn verði talinn hættu-
legur flugumferð til borgar-
innar eins og áður var talið,
vegna þess að ein aðal flug-
brautin stefnir beint á vænt-
anlegt hússtæði. , :
Þar sem ráðhúsinu er nú
fyrst og fremst ætJað að verða
skrauthýsi og setja svip á
borgina, þá finnst mér og sjálf-
sagt mörgum fleirum^ að stað-
arvalið sé ennþá þýðingarmeira
nú. en áður.
Eg ætla ekki að orðlengja
meira um þörfina fyrir betra
staðarváli, en leyfi mér hér
með að benda á stað fyrir hið
nýja skrauthýsi, sem mér finnst
að taki þessum fyrirhugaða stað
langt fram.
Eins og kunnugt er, er nú
byrjað á tveim stórfram-
kvæmdum í skipulagi miðborg-
arinnar, þ. e. Tjarnargötu og
Lækjargötu. Tjarnargatan
verður nokkurs konar innsti
kjarni borgarinnar og þegar sú
framkvæmd er komin lengra á-
leiðis munu menn sjá betur,
hvereu ákjósanlegur staður,
svæðið fyrir suðurenda Tjarn-
argötu verður fyrir stórhýsi.
Eg' geri þess vegna að tillögu
minni, að ráðhúsið verði bvggt.,
þar sem það mun blasa beint
við Tjarnargötu (þvert yfir
Tjarnargötu, þar sem gatan
hækkar við ráðheiTabústaðinn
og Tjarnarborg), með skraut-
garð (nú kirkjug.) á aðra hlið
ög tjörn á hina.
Svæðið sem taka þarf fyrir
ráðhúsið er- frá og með ráð-
herrabústaðnum að Skothús-
vegi og framlengingu af Bjark-
argötu (nú afgirt.) að Suður-
götu. Tjarnargatan beygir
þarna og verður ísbjörninn að
víkja, svo hægt sé að komast
í samband við Hringbrautina.
Umferð úr austurhlutanum færi
um. Hringbraut úr miðborginni
um Tjarnargötu og úr vestui'-
hlutanum um Melatorg og
Suðurgötu. Bifreiðarstæði mætti
hafa á Melatorgi, Ðjarkargötu
og Skothúsvegi og víðar.
Ráðhúsið stæði þarna 5—6
metrum hærra en við norður-
enda tjarnarinnar frjálst og ó-
þvingað á þrjá vegu. Að vísu
eru nýleg hús að austanverðu
við Skothúsveg, en þau hús
hyrfu að mestu í skugga ráð-
hússins.
S. Ó.
WWWWWWVkfVW^WWWVVVIWWWWWWWVVWWtfWW
Cifif" Riíssa var tæknihá-
skéfi í Rangoon.
- «p|öf BtBrsraia - raot-
i-slS O að grelða hann.
Bandaríski blaðamaðurinn
Welles Hangen segir í New
York TirnéS, að rússneskir
valdhafar hafi aldrei lagt það
í vana sinn, a@ taka neitt úr
auðlindiun síiuun, er þeir hafa
not fyrir sjálfir, oy láta öðrum
í té, neana þcir hafi vissu fyrir
að fó að minnsta kosíi eins
mikið í staðinu.
Hangen bendir á, að hið mjög
umrædda loforð Rússa um að
koma upp tækniháskóla í
Rangoon sem „gjöf“ hafi raun-
verulega ekki verið nein gjöf,
því að í móti hafi komið ,,gjöf“
frá Burma, þ. e. hrísgrjóna-
birgðir álíka að verðmæti og
rússneska gjöfin. Allt er mjög
óljóst um 100 millj. dollara
lánið, sem Afghanista.n var
boðið upp á — uin skilmálana, j
vexti, afborganir o. fl. er ekk- í
ert kunnugt
Hangen dregur mjög £ efa I
að Rússar Siafi getu til að
flytja út nokkuð að réði af j
vélum til Asíulanda, án I
þess að draga úr sííkri fram-
Ieiðslu til barfa heima fyrir.
Hann segir, að mjög muni
reyna á framleiðslugétu Rússa
til þess að ná því marki, sem
•sett er með nýju fimm ára
áætluninni (hinni sjöttu) sem
kemur til framkvæmda á næsta
ári — og Rússar vildu gjarn-
an flytja inn vélar frá vest-
1-ænu löndunum til að full-
nægja þörfum sínum á þessu
sviði. Minnist hann og á það,
að Moiotov hvatti ákaft til þess
á Genfarfundinum, að afnumd-
ar væru hömlur á slíkunl ut-
flutningi til Ráðstjórnarríkj-
anna. En hvað sem öllu líður
muni Rússar hvorki senda
tæknilega sérfræðinga né vöf-
ur til Asíulanda, nema það sem
fæst í staðinn vegi þar
fyllilega upp á móti. Blaðið
Minneapolis Morning Nev/s
segir um „sölumeistarann"
Krusjev, að hann hafi rausað
þar eystra eins og drukkinn sjó-
maður.
Það verður ýmsum tíðrætt um
slysin, sem fer hér í bæ fjölg-
andi með aukinni umferð, fjölg-
un faratækja o. s. frv. Bergmál
hefur borizt eftirfarandi athuga-
semd frá einum er nefnir sig
„Athugari". „I Vísi i dag, 14. jan.
1956, er getið um umferðarslys
er verði helzt á aðalgötúm í út-
hverfum. Væri ékki góð tillaga.
að aðalbrautir væru merktar
með 2—3 gulum þverslám, segj-
um 10 sm. breiðumí ca. 1 metr.
hæð frá götu við allar hliðar-
götur við alalbrautir, er nái frá
götubrún gangstéttar hliðargöt-
unnar og liðlega yfir breidct
gangstéttarinnar, eða sem svar-
ar þar sem engin gangstétt er?"
Þessu megi sérfróðir menn velta
fyrir sér og saklaust er að koma
tiliögunni á framfræi.
Margar orsakir.
Það gæti verið rétt að merkja
aðalbrautir sérstaklega, en verða
slysin vegna þess að menn vita
ekki um að þeir eru að koma inn
'á aðalbrautir? Orsakir slysana
eru margvíslegar, og oft að-
gæzluleysi um að kenna. Það
þarf ekki til, að menn séu ekki
vissir um hvort þeir eru að koma
inn á aðalbraut eða ekki. Oft má
rekja árekstra til þess að öku-
maður hefur aðeins treyst á að
ekkert ökutæki væri í nánd, én
síðan orðið of seinn til þess að
hemla, þegar annað ökútæki
birtist fyrirvaralaust. Það ætti
að vera meginregla allra öku-
manna að aka ætíð varlega víð
götumót, hvort sem um aðal-
brautir er að ræða eða ekki og
hvort sem raenn eiga réttinn eða-
ekki. Það'er'of seint að ákalla
rétt sinn, þegar maður heíur
orðið íyrir slysi, þótt það geti
orðið sárabót í eftirmálanum,
Þungúr róður.
Það virðist vera þungur róður
að levsa vandamál bátaútvegs-
ins. Ekkert heyrist enn um að-
bátar hef ji róðra en nú fara dag-
arriir að verða dýi-mætir. Þao
var um það talað í 'fyrra urr;
þetta leyti, áð nauðsyn beri
til að bátar yrðu látnir hefja.
róðra, enda þótt ekki væri end-
anlega leyst úr hvei-nig færi um
hag þeirra, eða með öðrum orð-
um að hve miklu leyti þeir
fengju styrki til þess að stunöa
róðra. Það gildir sami sannleiki
í ár og endranær; að það er úti-
lokað að stöðva alla bátana tll
eilífðar og fyrr eða síðar kemur
að því að bátarnir verða að fará
út. Ríkissjórninni ætti undir slik-
um kringumstæðum að vera
veitt það vald, að fyrirskipa að
bátar hefji róðra, því það verður
ekki lengur með sanni sagt að'
bátaútvegurinn stjórnist lengur
af einkaframtaki, þegar allir
landsmenn taka óbeint á sig
byrgðarnar af þeim halla, sem
verður af rekstrinum.
Róðrarbanh.
Stöðvunin nú á öllum bátum.
á rót sína að rekja til róðra-
banns, sem sett er á bátana.
Það verðúr að skiljast svo að tíl
séu bátaeigendur, sem treysta
sér til þess að hefja róðra með
hagnaði miðað við þá styrki, er
þeim eru þegar ætlaðir. En þeir
fá ekki að hefja róðra, því-þeir.
eru bundnir af samtökum sínum.
sem vilja knýja enn fram meirl
styrk af hendi rikisstjóraaijrir. -
ar. Frekari styrkur myndi vænt-
anlega feiast í því að fleiri vörir.-
yrðu settar á bátagjaldeyrislista.
slik tilfærsla varanna innait
tollakerfisins er beinar álögur
á alla..—kr.