Morgunblaðið - 20.04.2003, Qupperneq 65

FÓLK Í FRÉTTUM
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 20. APRÍL 2003 65
framúrskarandi skífu 1988, sam-
nefnda henni. Á þeirri skífu mátti
heyra að Lucinda vissi nákvæmlega
hvað hún vildi og afraksturinn var
framúrskarandi.
Samningurinn við Rough Trade
var bara fyrir eina plötu, næst samdi
Lucinda Williams við RCA, en það
gekk ekki upp; enn þurftu menn að
bíða drjúga stund eftir næstu skífu,
Sweet Old World, sem kom út 1992.
Enn kom ný útgáfa til sögunnar og
gaf út Car Wheels on a Gravel Road,
rokkaða skífu sem stóð þó föstum
fótum í þjóðlegri sveitatónlist. Sú
kom út 1998, eftir sex ára útgáfuhlé,
en 2001 kom svo afbragðsplatan Ess-
ence á vegum Lost Highway. Þar
virðist Lucinda Williams kunna vel
við sig því um daginn kom svo enn út
plata á því merki, World Without
Tears, og nú var biðin aðeins tvö ár.
Það hefur verið sagt um Lucindu
Williams að hún semji bestu lögin /
textana þegar hún er hvað lengst
niðri og ef marka má skífuna nýju
hafa síðustu mánuðir / ár verið býsna
erfið. Hún tekur þó sjálf ekki undir
þessa greiningu þótt textarnir marg-
ir séu dapur- og átakanlegir. „Mörg-
um finnst lögin mín sorgleg, en þótt
menn vilji velta sér upp úr þunglynd-
inu finnst mér glasið alltaf vera hálf-
fullt.“
Aftur í gamla farið
Tuttugu og fjögur ár eru síðan
Lucinda Williams sendi frá sér
fyrstu skífuna, en Jayhawks hafa
bara verið að í sautján ár þótt átján
ár séu síðan Mark Olson stofnaði
sveitina. Síðar slóst Gary Louris í
hópinn og með tímanum tóku þeir
Olson og Louris að semja saman lög
sem steyptu saman nútímalegu
poppi, rokkfrösum og ómengaðri
sveitatónlist. Fyrsta plata Jay-
hawks, samnefnd henni, kom út 1986
og þremur árum síðar, þegar sveitin
var eiginlega hætt eða í það minnsta
í löngu fríi, kom út platan Blue
Earth; hálfgert uppsóp að liðs-
mönnum fannst en fínasta plata í
eyrum okkar hinna. Hún varð svo til
þess að þeir félagar tóku upp þráð-
inn að nýju og næsta plata, Holly-
wood Town Hall, sem kom út 1992,
gerði sveitina landsþekkta. Þar á eft-
ir kom Tomorrow the Green Grass,
1995, og gerði þá félaga landsfræga
fyrir flutning sinn á laginu Bad Time
eftir Mark Farner, en í kjölfarið
hætti Mark Olson, leiður á poppinu
og frægðinni, fluttist út á land og
hefur sent frá sér tvær snilldarsóló-
skífur síðan.
Eftir sat Gary Louris og næsta
plata Jayhawks var einnig afbragð,
The Sound of Lies, sem kom út 1997.
Á The Sound of Lies voru menn ekki
langt frá því sem Jayhawks hafði
hljómað með Olson innan borðs,
stóðu enn traustum fótum í sveita-
tónlist en krydduðu vel með rokki og
popphugmyndum með góðum ár-
angri. Á Smile, sem kom út 2002, er
annað upp á teningnum og helst eins
og sveitin væri á krossgötum og vissi
ekki alveg hvert ætti að stefna.
Fyrir skemmstu kom út sjöunda
Jayhawks-skífan, Rainy Day Music,
og enn hafa menn breytt um stefnu,
nú aftur í gamla farið, aftur til sveita-
tónlistarinnar og órafmagnaðra
hljóðfæra sem skilar góðri plötu, en
þess má geta að fyrsta upplagi fylgir
diskur með prufuupptökum og óraf-
mögnuðum útgáfum af lögum á plöt-
unni.
Þrjár stúlkur
Þriðja sveitin sem við nefnum til
sögunnar, Be Good Tanyas, er tals-
vert yngri; sendi frá sér fyrstu plöt-
una, Blue Horse, fyrir tveimur árum
og aðra skífu, Chinatown, um dag-
inn. Sú er frá Vancouver, en þar virð-
ist talsvert á seyði í þessari gerð tón-
listar; nægir að nefna Neko Case
sem byrjaði sinn tónlistarferil þar.
Stöllurnar Samantha Parton,
Frazey Ford og Trish Klein skipa Be
Good Tanyas. Þær kynntust í trjá-
rækt í fjöllum Bresku Kólumbíu, en
þær Klein og Ford voru þá búnar að
vera að gutla saman. Nafn sveit-
arinnar er úr lagi eftir Obo Martin
McCrory, Be Good Tanya, sem er
uppreisnarlag að því þær segja sjálf-
ar, um mann sem sagði skilið við fjöl-
skyldu sína til að helga sig tónlist-
inni. Um það leyti sem sveitin varð
til bættist þeim liðskona í fiðluleik-
aranum og söngkonunni Jolie Hol-
land.
Sveitin hefur alla tíð verið iðin við
spilamennsku en ekki eins iðin við að
auglýsa sig. Orðsporið hefur þó
fleytt þeim langt, ekki síst eftir að
þær lögðu upp í tónleikaferðalag um
Bandaríkin í gömlum Dodge-
sendibíl.
Þær komust klakklaust úr þeirri
ferð og hljóðrituðu fyrstu skífu sína,
Blue Horse, í skúr sem vinur þeirra
átti. Plötunni var vel tekið enda er
hún einkar skemmtilega ljúf blanda
af blús, sveitatónlist, bluegrass og
þjóðlagapoppi.
Jolie Holland hætti þegar upptök-
urnar á Blue Horse stóðu sem hæst,
fluttist aftur heim til San Francicso,
og upp frá því hafa þær bara verið
þrjár í sveitinni.
Blue Horse fékk frábæra dóma
sem vonlegt var og ný plata Be Good
Tanyas, áðurnefnd Chinatown,
stendur henni ekki að baki nema síð-
ur sé. The Be Good Tanyas.