Morgunblaðið - 15.07.1999, Blaðsíða 44

Morgunblaðið - 15.07.1999, Blaðsíða 44
44 FIMMTUDAGUR 15. JÚLÍ 1999 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ BIRGIR STEINDÓR KRISTJÁNSSON + Birgir Steindór Kristjánsson fæddist á ísafirði 9. ágnst 1931. Hann lést 6. júlí síðastlið- inn. Foreldrar hans voru Kristján Lár- usson, framkvæm- dastjóri, f. 11.7. 1905 að Saurbæ í V.-Húnavatnssýslu, d. 5.12. 1973 og kona hans Björg Steindórsdóttir, húsmóðir, f. 18.5. 1909 að Brandsbæ, Hafnarfirði, d. 30.7. 1935. Hann ólst upp í Reykjavík hjá föður sínum og móðursystur, Ragnhildi Stein- dórsdóttur kaupkonu. Alsystur Birgis eru Díana Þórunn, f. 1928 og Auður, f. 1930. Hálfsystir hans samfeðra er Áslaug, f. 1927. Hinn 30. nóvem- ber 1963 kvæntist Birgir Steindór Sigríði Einarsdótt- ur frá Moldnúpi, f. 11.8. 1930. Foreldr- ar hennar voru Eyjólfína Guðrún Sveinsdóttir f. 9.1. 1897, d. 27.5. 1967 og Einar Sigurþór Jónsson f. 26.4. 1902, d. 30.10. 1969. Birgir Steindór stundaði nám í véltæknifræðum í þijú ár í London. Vann siðan ýmis störf tengd því og siðustu 20 árin hjá Hampiðjunni. Utför Birgis Steindórs fer fram frá Fossvogskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30. Nú kveðjum við hinstu kveðju kæran vin. Okkur langar með fá- tæklegum orðum að minnast hans þótt tregt sé tungu að hræra. Birg- ir var giftur Sigríði móðursystur okkar og frá fyrstu tíð hefur Bói, eins og hann var kallaður, alltaf verið hluti af okkar lífi. Minning- arnar eru svo ótal margar, allt frá því er við systkinin vorum lítil í Kópavoginum, síðan uppvaxtarárin heima að Moldnúpi, námsárin í Reykjavík og loks eftir að við stofnuðum okkar fjölskyldur og eignuðumst böm, alltaf hafa Sigga og Bói verið við hlið okkar og hluti af okkar lífi. Alltaf saman og alltaf nefnd saman, og hjá börnunum runnu nöfnin saman í eitt „Sigga- bói.“ Bói var alveg einstaklega bamgóður maður og hafði oft gam- an af þvi sem aðrir vildu meina að félli undir óþægð eða prakkara- skap, gmn höfum við um að hann hafi séð sjálfan sig í sumum uppá- tækjum unga fólksins og gaman hafði hann af að segja frá eigin æskubrekum. Það var skemmtilegt að hlusta á hann segja sögur af sér og samtímafólki sínu gegn um árin og notaði hann þá óspart orðatil- tækið „það var algert bíó“ í frá- sögnunum og allt andlitið geislaði af frásagnargleði. Já, það var svo margt sem Bói hafði upplifað til sjós og lands. Ungur missti hann móður sína en varð þeirrar gæfu aðnjótandi að móðursystir hans, Ragnheiður, eða Ragna í Spörtu eins og hún var kölluð, tók að sér að halda heimili fyrir systkinin og Kristján föður þeirra. Bóa þótti alveg einstaklega vænt um Rögnu og var aðdáunar- vert að fylgjast með hvernig hann og Sigga önnuðust hana á efri ár- um. Margt er það sem við vildum þakka í þessari hinstu kveðju, svo ótal margir greiðar við fjölskyld- una og alltaf svo sjálfsagt að koma þegar aðstoðar var þörf. Það var eins og vandræði væri ekki til í orðaforða Bóa, bara verkefni sem þurfti að leysa og gera það eins vel og hægt væri - eða aðeins betur, því fúsk var nokkuð sem hann ekki þekkti og bera öll hans verk merki einstakrar natni og fagmennsku. I því sem og öllu öðru voru þau hjón- in samtaka. Ár er nú liðið síðan Bói hætti að vinna og þau Sigga fóru bæði á eft- irlaun. Á þessu ári hafa þau notið þess að hafa tíma til að ferðast og njóta lífsins. Maður hefði svo óskað þess að þau gætu átt saman mörg ár enn, en um það fáum við víst ekki ráðið. Bói varð bráðkvaddur heima í Moldnúpi að kvöldi 6. júlí eftir yndislegan dag þar sem allt lék í lyndi og hann hafði eins og svo oft áður verið kallaður til aðstoðar og leyst úr málum. Söknuðurinn er mikill hjá okkur öllum en mest hefur hún Sigga okkar misst. Sorgin er djúp en einnig þakklætið fyrir að hafa fengið að kynnast einstökum manni. En minningarnar eigum við eftir og með tímanum lærum við að lifa með þeim og leyfum þeim að blómstra innra með okkur. Eyja, Árný og Sveinn. Þau óvæntu og sviplegu tíðindi bárust miðvikudaginn 7. júlí að Birgir Steindór Kristjánsson hefði orðið bráðkvaddur kvöldið áður. Birgir, eða Bói eins og hann var oftast kallaður, var eiginmaður Siggu, föðursystur minnar og við andlát hans er höggvið stórt skarð í föðurfjölskyldu mína. Bói var einnig góður vinur og nágranni um árabil. Við fráfall Bóa verður manni hugsað tilbaka og margar minning- ar koma í hugann. Flestar þeirra tengjast heimili hans og Siggu, en til þeirra hefur alltaf verið gott að koma. Það er gaman að koma í hús þar sem húsráðendur eru alltaf hressir og kátir og taka vel á móti gestum. Þegar ég man fyrst eftir mér bjuggu Sigga og Bói í litlu húsi í í Fossvoginum en heimsóknir þangað voru ósvikin ævintýri. Alltaf var tekið jafnvel á móti okk- ur og síðan var umhverfið svo skemmtilegt. Lóðin var óvenju stór og skógi vaxin að hluta þannig að aðstaða til útileikja var góð. Garð- urinn í kringum húsið var snyrti- legur og fyrir ofan íbúðarhúsið stóð lítill burstabær sem var uppspretta margra heilabrota hjá forvitnum strák. Ekki má gleyma að til skamms tíma áttu Sigga og Bói tík- ina Millý, en hún hafði mikið að- dráttarafl, ekki síst þegar hún átti hvolpa. Um miðjan áttunda áratuginn fluttu Sigga og Bói í nýtt og glæsi- legt einbýlishús í Dynskógum sem er í næsta nágrenni við heimili for- eldra mína. Síðan eru liðin tæplega tuttugu og fimm ár og hefur sam- gangur við foreldra mína og fjöl- skyldu verið mikill allan þennan tíma. Sérstaklega hafa samskiptin verið mikil síðustu ár og þau eru ófá ferðlögin, bæði innanlands og utan, sem foreldrar mínir hafa far- ið með Siggu og Bóa. Bói var hávaxinn maður og hraustlegur. Hann var duglegur og einatt að dytta að einhverju þegar hann var heima við. Oftar en ekki fann maður hann í bílskúrnum, en Bói var handlaginn og sérstaklega flinkur að gera við vélar og tæki. Það var bjart yfir Bóa og stutt í brosið og hláturinn. Hann var alltaf hress og kátur og hlátur hans var hávær og smitandi. Þannig man ég hann best og þannig vil ég geyma minninguna um hann. Lífið getur verið óskiljanlegt og mis- kunnarlaust. Það er erfitt að sætta sig við að maður við góða heilsu skuli á einu andartaki og án nokk- urs fyrirvara vera hrifinn burtu úr þessu lífi. Það er óskaplega sárt fyrir okkur sem eftir lifum, en í staðinn getum við huggað okkur við að Bói þurfti ekkert að kveljast. En eftir sitjum við skilningsvana og lútum höfði í virðingu við hinn látna. Elsku Sigga frænka. Missir þinn er mikill, en mundu að fjölskyldan stendur öll með þér. Ég sendi öll- um ættingjum og vinum Bóa inni- legar samúðarkveðjur. Gunnar Baldvinsson, Eyjólfur Sverrisson fæddist í Reykja- vík 15. maí 1939. Hann lést á Land- spitalanum laugar- daginn 3. júlí síð- astliðinn og fór út- förin fram frá Frí- kirkjunni í Reykja- vík 12. júlí. Það var ánægjulegt að eiga samskipti við Eyjólf Sverrisson. j^Iann er einn af þeim -feamferðamönnum sem standa upp úr þegar litið er yfir farinn veg. Eyjólfur hafði marga kosti en lík- lega er mér efst í huga hversu góð áhrif hann hafði á nánasta um- hverfi sitt og samstarfsmenn. Þessi eiginleiki Eyjólfs birtist í mörgum myndum. Oft mátti sjá wann inni á skrifstofum sam- starfsfólks í djúpum samræðum og stund- um myndaðist biðröð fyrir utan herbergi hans. Eftir ráðum hans var sóst í stór- um málum og smáum. Flest verkefni á Þjóð- hagsstofnun voru á einhverju stigi rædd við hann enda velti hann gjarnan upp óvæntum hliðum og heilbrigð skynsemi greiddi ósjaldan úr kenningaflækjum. St- arfsmenn Þjóðhagsstofnunar leit- uðu einnig til Eyjólfs í persónu- legum málum. Hann var nokkurs konar sálufélagi allra starfs- manna. Eyjólfur var því burðarás á stofnuninni, bæði faglega og sem félagi. Hlýlegt viðmót, festa og yfir- vegun einkenndi Eyjólf. Hann var með afbrigðum góður hlustandi og unnt var að skeggræða við hann um allt milli himins og jarðar. En jafnframt gat hann verið mjög fastur fyrir. Til marks um það má nefna að margir reyndu að hagga honum varðandi vísitölur, verð- bólguuppgjör og tengd atriði. En í þessum efnum held ég að hann hafi ekki hreyft sig um þumlung í aldarfjórðung eða svo, enda senni- lega haft rétt fyrir sér allan tím- ann. Ég kynntist Eyjólfi fyrst fyrir um það bil aldarfjórðungi. Þá var ég sumarmaður hjá Þjóðhags- stofnun. Hann hafði nýlega hafið þar störf. Þeir eiginleikar sem ég hef þegar nefnt voru þá þegar áberandi í fari hans. Síðar kynntist ég honum betur, eða þegar ég varð forstjóri Þjóð- hagsstofnunar fyrir rúmlega 10 ár- um. Þessi kynni mín af Eyjólfi staðfesta þá mynd sem ég hef reynt að draga upp í fáum drátt- um. Ég, eiginkona og börn vottum Margréti og börnum þeirra inni- lega samúð. Þórður Friðjónsson. EYJÓLFUR SVERRISSON EIÐUR BALD VINSSON + Eiður Baldvins- son fæddist á Akureyri 1. nóvem- ber 1917. Hann lést á dvalarheimilinu Hlíð á Akureyri 7. júlí síðastliðinn. Foreldrar hans voru Sigríður Arn- ardóttir, f. 27.7. 1901, d. 31.8. 1962 og Baldvin Sig- mundsson, f. 20.8. 1895, d. 4.11. 1956. Sigríður giftist síð- ar Valmundi Guð- mundssyni, f. 29.6. 1890, d. 24.4. 1963. Þeirra börn voru: Árni, f. 17.4. 1923, d. 11.10. 1995; Anna, f. 9.1. 1925; Guðný, f. 17.8. 1926, d. 24.1. 1989 og Einar, f. 28.3. 1928. Baldvin kvæntist síðar Guð- rúnu O. Jórams- dóttur, Hún var fædd 13.10. 1899 og lést 20.6. 1982. Dætur þeirra eru Sigurrós, f. 16.8. 1925 og Erna, f. 7.4. 1930. Eiður ólst upp hjá föðurafa sínum og ömmu, þeim Sigur- rós Arnardóttur og Sigmundi Baldvins- syni. Eiður var ókvæntur og barnlaus. Eiður verður jarðsunginn frá Höfðakapellu í dag og hefst at- höfnin klukkan 13.30. Það er margs að minnast frá elsta læknahúsinu, Aðalstræti 14, á Akureyri. Þar var fólkið ekki þjóf- hrætt, ef einhver var heimavið voru allar dyr ólæstar, en ef fólkið brá sér af bæ, hékk lykillinn að íbúðinni á snaga á bak við derhúfu, svo vinir gátu farið inn að vild. Það sem ein- kenndi Eið og hans föðurfólk var gestrisni, húsið stóð öllum opið. Eiður ólst upp hjá afa og ömmu ásamt Pálma og Pálínu, föðursystk- inum sínum, og var oft mannmargt á heimilinu. Eftir fráfall afa, ömmu og Pálínu bjuggu þeh- Pálmi einir, þar til Pálmi kynntist Jónínu, sem var fráskilin með 2 börn og fluttu þau inn til þeirra í Aðalstræti 14. Oft var gestkvæmt og glaðværð ríkti á heimilinu. Jónína var yndis- leg kona, skapgóð og hláturmild. Þegar Pálmi féll frá bjuggu Eiður og Jónína áfram tvö ein í Aðalstræti 14 uns hún flutti í íbúð fyrir aldraða, en þangað heimsótti Eiður hana oft. Sem drengur varð Eiður fyrir því að tapa heyrn og háði það honum allt lífið. Eiður var vel lesinn og hafði góða kímnigáfu. Hann samdi leikrit og sögur, en hógværð hans og hlédrægni kom í veg fyrir að aðr- ir nytu verka hans í miklum mæli. Hann var hagleiksmaður mikill og sést það best á því hve vel hann gerði upp gamla læknabústaðinn. Eiður var mikill áhugamaður um skógrækt og lagði sitt af mörkum til skógræktar. Hann hafði og yndi af því að gróðursetja tré og ræktaði upp brekkuna fyrir aftan gamla læknabústaðinn. Þegar kraftar Eiðs fóru þverrandi fluttist hann í íbúðir aldraðra og svo í Hlíð, þar sem vel var búið að honum síðustu æviárin. Starfsfólkið í Hlíð, svo og Svala, Edda frænka og Vilhelm eiga þakkir skilið fyrir vináttu sína og hjálpsemi. Elsku bróðir, þín helstu einkenni voru hvað þú varst dulur, heiðarleg- ur og hógvær, þú gast verið spaug- samur og hafðir gaman af orða- hnippingum. Snyrtimennskan var þér í blóð borin. Hvíl í friði. Þín systir Sigurrós. Eg mætti gömlum manni í morgunskúra veðri. Karlinn hann var klæddur í kápu úr brúnu leðri. Eg sá hann vildi’eitthvað segja svo ég aðeins beið. Já, einmitt sagð’ann já, einmitt. Og fór sína leið. Þessi vísa er ein af mörgum vís- um sem Eiður Baldvinsson, uppeld- isbróðir móður minnar, Ástu Ottesen, kenndi mér. Hann lést á dvalarheimili aldraðra, Hlíð á Akur- eyri, 7. júlí síðastliðinn og verður jarðsunginn í dag. Mig langar í nokkrum orðum að kveðja þennan vin minn. Eiður hefur verið fastur stólpi í lífi okkar systkinanna misjafnlega mik- ið; ef til vill voru mest samskiptin við mína fjölskyldu þar sem við bjugg- um fyrir norðan. Hann fór eins og stendur í skrítna kvæðinu hér að of- an alltaf sínar eigin leiðir. Eiður var einrænn og þurfti oft harðan skráp til að taka eitruðum athugasemdum hans þegar hann var í því skapinu. En mér fannst ég alltaf finna undir stóryrðunum vin sem mér þótti svo undurvænt um. Þessi umhyggja hélt áfram enda þótt hún Didda hans full- orðnaðist, gifti sig og eignaðist böm. Hann bar hag bama minna fyrir brjósti og fylgdist með þroska þeirra úr fjarlægð. Það voru ekki margir sem Eiður umgekkst. Þannig vildi hann hafa það. Edda frænka hans og Villi komu honum einu sinni í ferðalag til Hamborgar. Sú ferð varð þvílíkur hafsjór af minningum svo ekki sé minnst á öll fínu fótin sem vinurinn keypti sér en það var eitt af mottó- um Eiðs „að vera flottur í tauinu" eins og sagt var á Gamla spítalanum. I mörg ár var sungið „Ég vild’ég væri ennþá út í Hamborg", eftir þessa ferð. Einnig kom Jónína syst- ir honum til Svíþjóðar og Danmerk- ur til að heimsækja ættingja. Það hefði verið gaman að vera fluga á vegg þegar Jónína lét Eið klæða sig í stuttbuxur og fór með hann á bað- strönd. En svona var Eii, það þurfti harðjaxla til að fá hann til að lifa líf- inu lifandi. Sú sem reyndist honum hvað best og sýndi honum ómælda þolinmæði var Svala. Svala heimsótti Eið í hverri viku eftir að Ninna amma dó og Eiður þurfti að flytja af Gamla spítalanum - húsinu sem hann hafði dyttað að og lagfært og gætt þess að engir tískustraumar kæmust þar inn. Hún hjálpaði honum við jóla- undirbúninginn og gætti þess að hann væri flottur í tauinu til síðasta dags, en þess hafði Eiður óskað. Nærgætni Svölu við gamla manninn var einstök. Nú er fátt orðið eftir af gömlu góðu vinunum úr innbænum á Akureyri. Minningarnar þegar ég kveð Eia hrannast upp. Otrúlegir karakterai- sem komu á Gamla spít- alann til Ninnu ömmu og Pálma afa, mikið fjör og mikil gleði og oft á tíð- um mikill hávaði þegar menn slepptu sér í umræðum um pólitík. En mitt í öllum gleðskapnum gekk maður „afar“ hægt um gleðinnar dyi’. Sá maður var Eiður Baldvins- son. Eiður, ég þakka þér fyrir kynni er náðu yfir næstum hálfa öld. Hólmfríður Sigrún Benediktsdóttir. Formáli minningar- greina ÆSKILEGT er að minningar- greinum fylgi á sérblaði upplýs- ingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um for- eldra hans, systkini, maka og börn, skólagöngu og störf og loks hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýs- ingar komi aðeins fram í formál- anum, sem er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.