Morgunblaðið - 09.06.1977, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 9. JUNÍ 1977
Minning:
Siguröur Guðmunds
son Freyjugötu 1OA
F. 13. september 1893.
D. 27. mal 1977.
Við Sigurður Guðmundsson
vorum á líkum aldri, fæddir og
uppaldir samsveitungar til full-
orðinsaldurs. Síðan lá leið okkar
næstum því samtípiis til Reykja-
víkur og ævidvalar þar. Okkar í
milli var því um ævilanga við-
kynningu að ræða og með þeim
hætti, að mér er ljúft að minnast
hans með nokkrum orðum nú að
leiðarlokum.
Foreldrar Sigurðar voru hjónin
Pálína Matthildur Sigurðardóttir
ljósmóðir og Guðmundur Tómas
Eggertsson. Þau voru að uppruna
úr Kolbeinsstaðahreppi og
bjuggu þar lengst af á eignarjörð
sinni Tröð. Bæði voru þau af
merkisfólki komin, en það verður
ekki rakið nánar hér. Búskapur
þeirra var í öllu hinn snyrtilegasti
og heimilisbragur þeirra allur bar
yfirbragð menningar og höfðings-
skapar. Má þar t.d. nefna, að þar
var bókakostur meiri en víðast
hvar annarsstaðar á sveitaheimil-
um, og hjónin kostuðu kapps
um,að öll börn þeirra fjögurfengi
notið miklu meiri skólagöngu en
þá tíðkaðist almennt.
Guðmundur og Pálína brugðu
búi 1920 og fluttust ásamt börn-
um sínum til Reykjavíkur, settust
þar að á Freyjugötu 10A og
bjuggu þar til æviloka. Hið sama
hefur nú gerst um Sigurð son
þeirra og konu hans.
Eins og áður er fram komið ólst
Sigurður upp I foreldrahúsum og
öðlaðist góðan þroska, var prýðis-
vel vitiborinn, fríður sýnum, ljúf-
ur I viðmóti og hörkuduglegur
verkmaður. Að loknu námi I
Hvitárbakkaskóla mátti svo kalla
að hann yrði bjargvættur sveit-
unga sinna i þvi að uppfylla
skyldur samkvæmt lögum um
barnafræðslu frá 1907. Kennara-
skortur olli því, að ákvæðum
þeirra laga varð ekki fullnægt í
hreppnum fyrr en Sigurður kom
þar til sögunnar 1911, að lokinni
sinni skólagöngu. Var hann þá
ráðinn barnakennari hreppsins
og siðan endurráðinn ár frá ári til
1918, en þá gaf hann ekki kost á
sér lengur. Kennarastarfið rækti
hann með sóma og aflaði sér með
því vaxandi virðingar og vinsemd-
ar, bæði hjá börnum og foreldrum
þeirra. Hér var um farkennslu að
ræða, eins og víðast hvar í sveit-
um landsins, lengi vel framan af,
og þeirri tilhögun hlutu að fylgja
ýmsir örðugleikar, bæði fyrir
kennara og nemendur, sem lik-
legt er áð Sigurður hafi ekki átt
auðvelt með að sætta sig við.
Hann mun og ekki hafa ætlað sér
kennslustörf til frambúðar.
Það var á þessum kennaraárum
Sigurðar, að ungmennafélag var
stofnað í hreppnum, eins og þá
var tíðkað víðsvegar um land.
Sigurður var þar meðal stofn-
félaga. Og það kom eins og af
sjálfu sér, að hann var kosinn þar
í félagsstjórn og til ritarastarfa.
Eftir að Sigurður fluttist til
Reykjavíkur stundaði hann dag-
launavinnu í nokkur ár. Síðan
tóku við trúnaðarstörf hjá verka-
m. fél. Dagsbrún, störf í vinnu-
miðlunarskrifstofu, og að lokum
afgreiðslustörf hjá Oliufélagi.
Samtímis þessu vann hann mikið
starf í Goodtemplarareglunni um
tugi ára, og var umdæmistemplar
um skeið. Hvarvetna ávann hann
sér traust og vinfengi. í ágætum
foreldrahöndum mótaðist hugar-
f ar Sigurðar þegar á barnsaldri af
heilbrigðri frjálshyggju og mann-
úðarsjónarmiðum. Og í framhaldi
af því og með vaxandi þroska og
lífsreynslu gat ekki hjá því farið
að hann aðhylltist féiags- og þjóð-
málastefnu jafnaðarmanna. Þar
fann hann í virku formi sína eigin
eðlislægu hugsjón, og fylgdi
henni æ síðan af fullum dreng-
skap til æviloka.
Sigurður kvæntist 28.
nóvember 1925 Kristjönu Sigur-
ást Helgadóttur frá Ólafsvík.
Bústaður þeirra hjóna var alla tíð
á Freyjugötu 10A. Kristjana and-
aðist 11. júní 1974 og hef ég áður
minnst hennar látinnar. í hjú-
skapar- og heimilislífi sinu var
Jón Reymond
Halvorsen - Kveðja
Fæddur 15. mars 1974
Dáinn 31. maf 1977.
Þegar ung börn deyja, verður
okkur sem eftir lifum hugsað til
tilgangs sköpunarverksins. Sú
leynd, er yfir þeim tilgangi grúf-
ir, verður enn dekkri, við skiljum
ennþá ekki neitt, en finnst samt
að við skiljum enn minna.
Eg varð miður mín þegar mér
var tilkynnt að hann Nonni litli
væri dáinn. Samt var þetta það
sem alltaf gat skeð. Á þessari
stuttu ævi sinni var hann búinn
að fara svo oft á spítala, en alltaf
kom hann samt heim aftur. Ég
undraðist oft hversu mikinn kraft
þessi litli líkami hafði. Það var
meira að segja undarlegt að hann
skyldi lifa svo lengi, þvi að mikið
var þetta litla barn búið að þjást.
Það er erfitt að sætta sig við það,
að einhver sem manni þykir vænt
um skuli hverfa af sjónarsviðinu
og koma aldrei aftur. Eitt af þvi
siðasta sem Þorsteinn Erlingsson
orti var þetta stef. Og nú fer sól
að nálgast æginn og nú er gott að
hvíla sig.
Já, það er gott að hvilast af
veikindum er mannleg læknavís-
indi fengu ekki við ráðið, og ég
veit að Jón litli skildi við þetta líf
í fullri sátt við alla, í sátt við guð
og menn.
Móður, bróður, ömmu og öðrum
ættingjum bið ég Guðs blessunar.
Blessuð sé minning Nonna litla.
Þuriður Þorsteinsdóttir.
Sigurður mikill gæfumaður. Það
var raunsannur almannarómur að
hann væri til mikillar fyrirmynd-
ar sem eiginmaður og heimilisfað-
ir, enda skapaðist undir höndum
þeirra hjóna svo fagurt fjöl-
skyldulíf, að leitun mun vera á
öðru slíku eða betra. Endurgjald
fyrir sína húsbónda- og heimilis-
prýði meðtók Sigurður í ríkum
mæli úr höndum eiginkonu og
barna, ekki síst barnanna eftir
fráfall húsfreyjunnar, þegar ein-
semdina bar að garði jafnhliða
aldurdómi og hnignandi heilsu-
fari. Börn þeirra Sigurðar og
Kristjönu eru þessi: Sigurrós, gift
Þorbirni Guðmundssyni blaða-
manni; Pálína Matthildur, gift
Hákoni Bjarnasyni loftskeyta-
manni; Árný, gift James Bacos
lækni í Maryland U.S.A.;
Guðmundur Helgi iðnrekandi,
Rvík, kvæntur Bergdísi Jónas-
dóttur; Guðný, gift Elíasi
Guðmundssyni flugvélastjóra;
Svanhildur gift Hákoni
Magnússyni afgrm. Rvik, Páll
Valgeir kennari, Rvík, kvæntur
Idu Einarsdóttur.
Ég þakka Sigurði ævilanga sam-
fylgd gegnum árin og margar
ánægjulegar samverustundir.
Börnum hans og öðrum vanda-
mönnum sendi ég alúðarfyllstu
samúðarkveðju. Samhljóða þakk-
læti og kveðju flyt ég frá konu
minni. Hún og Sigurður voru leik-
félagar í bernsku, og samband
þeirra á milli hefur jafnan verið
nánast eins og meðal systkina.
Guðlaugur Jónsson.
Kveðja frá Gððtemplara-
reglunni
Sigurður Guðmundsson Freyju-
götu 10A. hér í borg lézt 27. mai
s.l. og er útför hans gerð i dag.
Hann var 83 ára að aldri, þjáður
af sjúkdómum hin siðustu ár, eft-
ir langan og starfsaman ævidag.
Sigurður var fæddur að Hauka-
tungu í Hnappadalssýslu 13. sept.
1893. Hann lauk námi í Hvítár-
bakkaskóla, kenndi börnum í
heimasveit um árabil en fluttist
svo til Reykjavíkur rösklega hálf-
þrítugur að aldri. Hann var lengi
starfsmaður Verkamannafélags-
ins Dagsbrúnar og í stjórn þess,
síðar vann hann á Vinnumiðl-
unarskrifstofu Reykjavikur en
siðast var hann starfsmaður hjá
Olifélaginu. Hann var kvæntur
Kristjönu Helgadóttur og áttu
þau sjö börn er öll komust upp.
Kristjana dó 11. júni 174.
Snemma á Reykjavíkurárum
sínum gerðist Sigurður félagi í
Góðtemplarareglunni. Þar vann
hann margþætt og óeigingjarnt
áhugastarf um áratugaskeið.
H:nn gerðist snemma félagi í
stúkunni Freyju nr. 218 og þar
var hann síðan félagi til æviloka.
Allir góðtemplarar í höfuðborg-
inni könnuðust við Sigurð í
Freyju. Hann var meira en áratug
i framkvæmdanefnd Umdæmis-
stúkunnar nr. 1, fyrst sem um-
dæmisritari og síðar umdæmis-
templar 1952—55. Hvar sem
Sigurður var til kvaddur reyndist
hann glöggur og hollráður. Það
má segja, án þess að á aðra sé
hallað, að um langt skeið var
hann einn beztur starfskraftur
stúku sinnar, stúkunnar Freyju,
— Sigurður var einn af stofnend-
um Reglu musterisriddara og í
stjórn hennar um skeið.
Fyrir störfin í bindindis- og
mannúðarmálum þakkar Stór-
stúka íslands honum heilshugar.
Það er engin félagsmálahreyfing
á flæðiskeri stödd sem á marga
liðsmenn með áhuga, glögg-
skyggni og grandvarleik á boð við
Sigurð Guðmundsson. Vanda-
mönnum og vinum sendi ég hug-
heiiar kveðjur.
Indriði Indriðason.
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 — Sími 81960
í dag kveðjum við afa okkar
Sigurð Guðmundsson hinstu
kveðju. Ósjálfrátt leitar hugurinn
til baka og lítur yfir farinn veg.
Þá minnumst við manns með
sterka lund og örugga hönd. Það
var jafnan gestkvæmt hjá honum
þvi við sem aðrir fundum að við
gátum treyst honum bg fengið hjá
honum ráð. Allt sem hann tók sér
fyrir hendur var unnið af öryggi,
einstakri trúmennsku og vand-
virkni. Hann átti gott safn bóka
og las mikið. Var hann vel að sér í
þjóðfélagsmálum sem öðrum.
Hann ól sérstaka önn fyrir mennt-
un okkar og hvatti okkur ávallt
við nám.
Sigurður afi var sérstaklega ið-
inn maður og féll aldrei verk úr
hendi. Garðrækt og gróður voru
honum hjartfolgið áhugamál og
eyddi hann flestum fristundum
sinum við þau störf. Gat hann
jafnan fundið hverjum manni
starf við sitt hæfi. Nutum við oft
góðs af leiðsögn við það sem ann-
að.
En þó hann vildi öðrum vel og
aðstoðaði eftir mætti bar hann
ekki tilfinningar sínar né erfið-
leika á torg. Hann var dulur að
marki og gat særst illa ef hann
var beittur óheilindum.
Og nú er kveðjustundin runnin
upp. Hann hverfur nú á fund for-
feðranna. Við munum sakna hans
og minnast í djúpri lotningu.
Barnabörn.
Hversu undarlega sem það
hljómar finnst mér Sigurður Guð-
mundsson alls ekki vera horfinn
frá okkur — það er eins og
nálægð hans sé næsta áþreifan-
leg. Svo mikið skildi hann eftir af
sjálfum sér. Og af því veganesti
verður enginn svikinn.
Fáa menn hef ég þekkt, sem
gengu jafn heilir og óskiptir að
hverju starfi og Sigurður — af
jafnmiklum ákafa og vandvirkni.
Hugurinn bar hann hálfa leið.
Samviskusemin og trúmennskan
var honum i blóð borin. Hann
vildi hafa allt á hreinu, reglusemi
hans og nákvæmni leyfði ekki
annað. Orð hans voru jafngild
vottfestri undirskrift. Það var
aðall hans að standa við sitt — og
á gamals aldri, þegar kraftarnir
fóru dvínandi, var eitt af aðal-
áhugamálum hans að standa í
skilum og skulda engum neitt.
Þá varð ég aldrei var við að
nokkur gengi bónleiður til búðar
frá Sigurði, hann var ætíð reiðu-
búinn að veita öðrum þá aðstoð,
sem hann gat.
Sigurði féll ekki oft verk úr
hendi — hann var sístarfandi frá
morgni til kvölds. Hér fyrr á ár-
um fékk starfsorka hans að miklu
leyti útrás í vinnu fyrir verkalýðs-
hreyfinguna. Og þegar hann varð
að víkja sem ráðsmaður Dags-
brúnar vegna innbyrðis pólitískra
átaka, komust þeir sem við toku
að því, að engu var líkara en hann
hefði unnið margra manna verk.
— Samtimaheimildir segja sina
sögu um störf hans þar — en
Sigurður Guðmunds-
son — Minningarorð
F. 14. janúar 1915.
D. 26. maí 1977.
Tengdafaðir minn Sigurður
Guðmundsson, Völvufelli 48, lést
26. f.m. eftir stutta en þungbæra
sjúkdómslegu. Hann sjálfur og
fjölskyldan vissi vel að brátt yrði
ævideginum lokið. En að sólin
gengi svo snögglega til viðar,
grunaði engan. Hann bar sjúk-
dóm sinn af slíkri karlmennsku
og hugarró að aðdáunarvert var.
Sigurður kvæntist eftirlifandi
konu sinni, Aðalbjörgu Bjarna-
dóttur 18. júlí 1942. Þeim varð 5
barna auðið. Þar eru Guðrún, gift
Gunnari Kristóferssyni eiga þau 3
börn; Ólöf, gift Kristni Pálssyni,
eiga þau 5 börn; Guðmundur gift-
ur Hrönn Hreiðarsdóttur, eiga
þau 3 börn; Sigmundur, heit-
bundinn Jóhönnu Erlingsdóttur,
eiga þau eitt barn, og Díana Bára
sem enn er í heimahúsum. Heim-
ili Sigurðar og Aðalbjargar var
rausnarheimili og þar sem hjarta-
rúm sat í öndvegi, og þangað var
alltaf gott að koma. Sigurður var
sérstaklega skapgóður maður, og
alltaf gat hann gert gott úr öllu ef
eitthvað bjátaði á. Enda veit ég að
hjónaband þeirra Sigurðar og
Aðalbjargar heur verið einstak-
lega hamingjuríkt. Hann trúði af
einlægni á annað og betra líf og
það er enginn vafi á, að honum
hefur verið tekið opnum örmum
af ástvinum við komuna yfir
landamærin miklu.
Ég kveð tengdaföður minn með
Elín Stefánsdóttir
—Minningarorð
F. 23. janúar 1900
D. 30. maf 1977
Frú Elín Stefánsdóttir lést að
kvöldi 30. maí eftir stutta legu á
sjúkrahúsi Stykkishólms. Var út-
för hennar gerð frá Stykkishólms-
kirkju en jarðsett á Narfeyri á
Skógarströnd laugardaginn 4.
júni. Með henni er horfin til feðra
sinna mikil sóma- og dugnaðar-
kona, sem lét sér einstaklega annt
um fjölskyldu sína og gerði öllum
gott sem henni kynntust. Um
Elínu stóð aldrei styr, því hún
tranaði sér aldrei fram, en hjálp-
semi hennar var einstök. Elín var
fædd 23. janúar 1900 að Flauta-
gerði við Stöðvarfjörð og var því
77 ára er hún lést. Foreldrar
hennar voru hjónin Oddný
Sigurðardóttir og Stefán Sigurðs-
son sem þar bjuggu. Elín var ein
af ellefu systkinum, sem öll eru
látin nema þrjú og kveðja þau nú
sína ástríku systir hinstu kveðju.
Snemma fór Elin að vinna hjá
vandalausum eins og þá var siður,
enda veraldleg gæði af skornum
skammti. Starfaði hún við fisk-
vinnu og heimilisstörf sem fóru
henni vel úr hendi, því hún var
myndarleg og lagin við alla hluti.
Siðar fór hún til Vestmannaeyja
og kynntist hún þar eftirlifandi
manni sínum, Edilon Guðmunds-
syni, sem ættaður er vestan úr
Dalasýslu. 27. mai árið 1929 giftu
þau sig og byrjuðu búskap vestur
á Barmi á Skarðsströnd en fluttu
síðar að Stóra-Langadal á Skógar-
strönd og bjuggu þar myndarbúi,
þar til fyrir nokkrum árum að
þau brugðu búi og fluttust til
Stykkishólms. Þau eignuðust
fjögur börn, eina dóttur og þrjá
syni.
Þau urðu fyrir þeirri miklu
sorg að missa elsta son sinn, Agn-
ar, í blóma lífsins, sem var mikill
efnispiltur. En tíminn græðir öll
sár og einnig þetta því hjónaband
þeirra var alltaf mjög ástúðlegt.
Þau hjálpuðust við að bera hvort
annars byrðar. Ég sem þessar
línur rita átti því láni að fagna að
vera hjá þeim í sveit sem barn og
unglingur voru þau mér mjög góð
og verður það seint fullþakkað.
Missir eiginmannsins, Edilons,