Morgunblaðið - 16.09.2005, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 16. SEPTEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðrún SigríðurHafliðadóttir
fæddist í Hergilsey á
Breiðafirði 30. apríl
1921. Hún andaðist
á Landspítalanum í
Fossvogi 7. septem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Hafliði
Þórður Snæbjörns-
son Kristjánssonar í
Hergilsey og Matt-
hildur Jónsdóttir frá
Skeljavík í Stein-
grímsfirði. Guðrún
Sigríður var yngst fjögurra barna
foreldra sinna og hálfbróður, sam-
feðra, allmiklu eldri. Bræður henn-
ar, Kristján Pétur, Snæbjörn
Gunnar og Hafliði, hálfbróðir
hennar, eru látnir, bróðir hennar
Kristján Hafliðason, fv. póstrekstr-
arstjóri hjá Pósti og síma, er einn
systkinanna á lífi.
Föður sinn missti Guðrún af slys-
förum, þegar hún var á sjötta
árinu, en hann var aðeins 39 ára að
aldri. Árið 1934 flutti ekkjan, Matt-
hildur, með börnin til Reykjavíkur.
gefandi. Hann var kvæntur Guð-
rúnu Ósk Ólafsdóttur hjúkrunar-
fræðingi. Þau eiga þrjú börn.
Seinni maki hans er Susanne
Torpe cand. mag. og eiga þau einn
son.
Árið 1964 fluttust hjónin til
Reykjavíkur, þar sem sr. Arngrím-
ur tókst á hendur prestsþjónustu í
Háteigsprestakalli og þjónaði þar í
29 ár.
Árið 1967 og 1968 tók Guðrún að
sér ráðskonustörf við sumarbúðir
Þjóðkirkjunnar á Kleppjárnsreykj-
um í Borgarfirði og í Skálholti.
Árið 1970 hóf hún sjúkraliðanám
á Landspítalanum og lauk því með
ágætum. Starfaði hún síðan í nokk-
ur ár á Landspítala og einnig vann
hún allnokkur ár sem sjúkraliði á
St. Jósefsspítala við Landakot, en
síðast á starfsferlinum fékkst hún
við heimahlynningu.
Eftir að þjónustu lauk í Háteigs-
prestakalli dvöldu hjónin tæpt ár á
Egilsstöðum og á Borgarfirði
eystra og síðar á Útskálum í Garði
vegna námsleyfis sóknarpresta á
þessum stöðum. Síðan hafa þau bú-
ið í Reykjavík.
Minningarathöfn um Guðrúnu
fer fram í Háteigskirkju í dag og
hefst klukkan 11. Útförin verður
gerð frá Oddakirkju á Rangárvöll-
um sama dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Árið 1946, 27. júlí,
giftist Guðrún sr.
Arngrími Jónssyni,
og fluttu þau skömmu
síðar að Odda á Rang-
árvöllum þar sem sr.
Arngrímur hafði ver-
ið kjörinn sóknar-
prestur. Þar bjuggu
þau í 18 ár og stund-
uðu einnig búskap öll
árin nema það fyrsta.
Guðrún var organ-
isti í Oddakirkju
nokkur ár framan af
árunum þar og einnig
nokkur síðustu árin í Odda. Hún
kenndi handavinnu í barnaskólan-
um á Strönd á Rangárvöllum um
tveggja vetra skeið og greip þá
einnig í að kenna börnum sönglög.
Á árunum í Odda eignuðust
hjónin þrjú börn. Þau eru: 1) Haf-
liði, leikhúsfræðingur og leikstjóri.
Hann er kvæntur Margréti Pálma-
dóttur, tónlistarmanni og söng-
stjóra. Þau eiga þrjú börn. 2) Krist-
ín, myndlistarmaður og bóka-
vörður. Hún á fjögur börn og tvö
barnabörn. 3) Snæbjörn, bókaút-
Þegar við Gunna vorum lítil var
býsna oft farið í mat á sunnudögum
til afa og ömmu í Álftamýrinni. Við
systkinin sátum þá uppi á kontórn-
um hans afa og horfðum á Húsið á
sléttunni og Stundina okkar á með-
an við biðum eftir matnum, eða flett-
um dönsku blöðunum hennar ömmu
og leituðum að myndasögum sem við
klipptum hiklaust út þegar við fund-
um þær.
Þau pössuðu okkur líka á virkum
dögum þegar mamma vann eða var í
skólanum en um skeið var ég hálfan
daginn á Álftaborg og hinn helming-
inn í pössun hjá afa og ömmu. Afi lét
mig þá lesa Gagn og gaman, reikna
eða gera eitthvað annað uppbyggi-
legt, en amma útbjó mat. Hún var
stolt af matseld sinni sem okkur
Gunnu var innrætt að væri sú allra
besta sem fyrirfyndist.
Á sumrin fórum við með afa og
ömmu í sumarhús sem þau leigðu
ýmist í Skálholti eða Brekkuskógi.
Þá gengu þau með okkur um sveit-
ina og sögðu frá umhverfinu, stund-
um frá bernsku sinni, eða gerðu
bara at í okkur. Amma hafði gaman
af að egna okkur örlítið, en alltaf í
gamni og ég var ekki byrstur lengi
þegar ég heyrði hana hlæja glað-
værum og innilegum hlátri, því þótt
hún væri bæði spaugsöm og stríðin
var hún alltaf hlý í viðmóti og blíð
við okkur systkinin.
Undanfarin ár dró mjög úr heim-
sóknum mínum í Álftamýrina, og ég
hitti afa og ömmu yfirleitt ekki nema
í matarboðum eða kaffi hjá mömmu.
Amma hafði gaman af að ræða málin
á léttu nótunum, frábað sér allt bak-
tal og ef henni fannst á einhvern
hallað tók hún undantekningarlaust
að skjalla þann fjarstadda. Hún vildi
koma vel fram við allt fólk og hrós-
aði þeim mest sem afi hafði tak-
markað álit á.
Hún var rólynd og ljúf en það var
alltaf stutt í gamansemina og hún
gat verið mjög fyndin ef sá gállinn
var á henni. Hún sýndi því áhuga
sem hennar nánustu tóku sér fyrir
hendur og vildi fylgjast með því sem
var að gerast og því sem var á döf-
inni. Hún hafði skoðanir á hvað það
ætti að vera og lét þær í ljós, hvort
sem var í gamni eða alvöru. Það
þurfti engum að leiðast þegar amma
var annars vegar.
Ég sakna ömmu minnar.
Steinþór Steingrímsson.
Seint í sumar fórum við í bústað-
arferð með ömmu, afa og mömmu. Í
þessari ferð nutum við samveru
ömmu í síðasta sinn. Og munum við
því varðveita minningar þaðan um
ókomna tíð.
Við minnumst þess hve skemmti-
leg hún var alltaf í viðmóti. Með
hnyttin tilsvör og alltaf mjög
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum. Margar skoðanir hennar
og hugmyndir um heiminn báru
merki samúðar og réttlætiskenndar
frekar en pólítísks rökstuðnings.
Maður gat verið nokkuð viss um
að hún tæki upp málstað þess sem á
hallaði í samræðum. Hvort sem um
fótboltalið eða innlend stjórnmál var
að ræða.
Við minnumst þess hve skemmti-
legt okkur þótti að heyra hana and-
mæla öllum í kringum sig í fullri
hógværð og oft hnyttinni gaman-
semi.
Árið 1996 tók mamma okkur með
sér til náms í Englandi. Vera okkar í
Falmouth á Englandi hafði djúp-
stæð áhrif á okkur báða. Þessi stað-
ur færði okkur þá átta ára pjökk-
unum tækifæri til að læra nýtt
tungumál og eignast nýja vini í öðru
landi. Einnig færði Falmouth okkur
fjöldamargar yndislegar minningar
sem við munum búa að allt okkar líf.
Á þessum tíma gegndi amma Guð-
rún stóru hlutverki í lífi okkar. Hún
og afi voru dýrmætur félagsskapur á
meðan við dvöldumst í Englandi. Afi
hjálpaði okkur í náminu og amma
eldaði handa okkur matinn og er ég
nokkuð viss um að matseldin hafi
gert okkur gott á meðan við bjugg-
um þarna.
Kjötsúpan hennar og lummurnar
voru afbragðsgóðar. Pönnsurnar og
fíkjukökurnar eru líka minnisstæð-
ar.
Það ár sem við áttum þar saman,
mun geymast í minningunni sem eitt
ánægjulegasta tímabil lífs okkar.
Lífið er miskunnarlaust í eðli sínu
og það hlífir fáum við þeirri sorg
sem fylgir ástvinamissi.
Við getum ekki ímyndað okkur
hve erfitt það hlýtur að vera fyrir
afa að missa lífsförunaut sinn svo
sviplega. Hann á djúpa samúð okkar
bræðranna.
Við kveðjum þig, elsku amma.
Sjáumst síðar.
Arngrímur og Matthías.
Það er alltaf erfitt að kveðja, sér-
staklega þá sem standa manni næst,
og amma var svo sannarlega í þeim
hópi. En þegar kveðjustundin kem-
ur koma allar góðu minningarnar
upp í hugann og ég þakka fyrir að
eiga svona margar fallegar minning-
ar um þessa góðu konu sem hún
amma mín var.
Amma var mikill gestgjafi og þeg-
ar maður kom í heimsókn í Álfta-
mýrina var hún ekki í rónni fyrr en
maður hafði þegið eitthvað af öllu
því sem hún hafði upp á að bjóða.
Dýrin í hverfinu nutu líka góðs af
þessum eiginleikum ömmu, enda hef
ég sjaldan kynnst jafnmiklum dýra-
vini, og þá skipti ekki máli hvaða dýr
áttu í hlut, að öllum vék hún ein-
hverju og fastagestirnir voru marg-
ir.
Þegar ég hugsa til baka minnist
ég líka alls þess sem við gerðum
saman. Allt frá því ég var lítil stelpa
vorum við miklar vinkonur og gátum
spjallað saman um allt milli himins
og jarðar, hún hafði áhuga á öllu því
sem ég tók mér fyrir hendur og
spurði frétta af vinkonum mínum og
náminu.
Ég minnist allra ferðalaganna
með ömmu og afa, stundanna í Álfta-
mýrinni og göngutúranna, hláturs-
ins hennar ömmu, góðmennsku og
hlýju.
Söknuðurinn er sár, en efst í huga
er samt þakklæti fyrir allar þær
góðu stundir sem ég átti með ömmu
minni.
Ég kveð með bænum sem ég lærði
hjá ömmu og afa í Álftamýrinni og
við fórum saman með fyrir svefninn:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt,
hafðu þar sess og sæti
signaði Jesú mæti.
(Höf. ók.)
Sandra Ósk Snæbjörnsdóttir.
Elsku amma mín. Mér finnst ein-
hvern veginn svo óraunverulegt að
þú sért farin frá okkur og að ég geti
ekki heimsótt þig aftur. Allt er fá-
tæklegra án þín. Þú hafðir einstak-
lega hlýja nærveru, þú varst næm á
fólk og hafðir mikla ánægju af börn-
um. Þú varst dýravinur og góð fyr-
irmynd, trúuð og hafðir mikinn kær-
leika til að bera. Ég heyrði þig aldrei
hallmæla nokkrum manni, þú sást
alltaf það góða og fannst einhverja
kosti við alla. Þú hafðir góða kímni-
gáfu og það var eitthvað stelpulegt
við þig. Það er mér ómetanlegt að
hafa þekkt ykkur afa. Mér þótti
mjög vænt um þig. Ég veit að það
verður tekið vel á móti þér á himn-
um, elsku amma. Ég mun alltaf
geyma minningar mínar um þig.
Þín dótturdóttir,
Guðrún Steingrímsdóttir.
Elsku amma mín. Það verður tek-
ið vel á móti þér á himnum. Við mun-
um segja litlu systur minni, Kristínu
Theodóru, sögur um þig. Það er
undarlegt að þú sért farin frá okkur.
En þér mun líða vel í himnaríki.
Ég kveð þig með versinu hans
Hallgríms:
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitja Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Þitt langömmubarn,
Bóel Sigríður Guðbrandsdóttir.
Frænka mín Guðrún er farin í
ferðina sem fyrir okkur öllum ligg-
ur. Hún þarf ekki að kvíða áfanga-
stað sínum. Ég kynntist henni ungur
drengur og hélst vinátta okkar alla
tíð. Þótt fundir okkar væru ekki tíðir
hin síðari ár, skorti ekkert á hlýjuna
sem hún sýndi í hvert skipti sem við
hittumst og aldrei tók hún svo í
hendur mínar að hún legði ekki lóf-
ann yfir og klappaði hlýlega. Það er
falleg minning sem þessi góða
frænka mín skilur eftir. Fari hún í
friði.
Gunnar.
Í dag er sæmdarkonan Guðrún
Sigríður Hafliðadóttir kvödd hinstu
kveðju og verður hún jarðsett í
Oddakirkjugarði, en hún og eftirlif-
andi maður hennar, séra Arngrímur
Jónsson, þjónuðu Oddaprestakalli í
18 ár. Séra Arngrímur var kjörinn
prestur í Odda á Rangárvöllum, vor-
ið 1946, nýútskrifaður úr guðfræði-
deild HÍ, aðeins 23 ára gamall, þá
yngsti prestur í landinu. Haustið
1947 ákváðu prestshjónin að taka
nokkra unglinga í nám utan skóla.
Ég var einn af þeim, sem settist þá á
skólabekk í Odda, 16 ára gamall og
las fyrsta bekk gagnfræðaskóla þar.
Foreldrar mínir bjuggu á Uxahrygg
og áttu kirkjusókn að Odda og hafði
faðir minn samið um þessa skólavist
fyrir mig. Við vorum fjórir nemend-
urnir þennan vetur og héldum við til
í Odda og vorum þar einnig í fæði.
Auk námstímans, áttum við nem-
endurnir margar góðar stundir hjá
presthjónunum í Odda. Oft voru
fjörugar umræður við matarborið og
á kvöldin, um þjóðmálin eða mál sem
vörðuðu héraðið, sem þau voru ný-
komin til starfa í, og þekktu fáa. Þau
voru bæði mjög áhugasöm um að
setja sig sem best inn í þau mál, sem
hæst bar í sveitinni og kynnast fólk-
inu og afkomu þess. Dvöl mín í Odda
varð raunar lengri en þessi eini vet-
ur, því sumarið 1950 var ég ráðinn
kaupamaður hjá þeim hjónum, en
þau höfðu þá komið upp nokkrum
búskap í Odda.
Ég tel það eitt af gæfusporum í lífi
mínu, að hafa átt samleið með prest-
hjónunum í Odda. Guðrún var glæsi-
leg kona, elskuleg og myndarleg
húsmóðir. Hún var manni sínum
samhentur förunautur, og ég get
vart séð annað þeirra fyrir mér án
hins. Foreldrar mínir voru kirkju-
rækin og sóttu kirkju að Odda með-
an þau bjuggu á Uxahrygg. Eftir að
þau fluttu til Reykjavíkur og séra
Arngrímur var þá orðinn prestur í
Háteigskirkju, sóttu þau kirkju til
hans, svo lengi sem heilsa þeirra
leyfði. Ég var þá oft fylgdarmaður
foreldra minna í Háteigskirkju.
Guðrún var ævinlega við guðþjón-
usturnar og setti sinn svip á athöfn-
ina. Hún hafði sterkan persónuleika,
og fyrir mér var viðvera Guðrúnar
hluti af kirkjuathöfninni, sem gaf
henni aukið vægi. Það hefði eitthvað
vantað, ef Guðrún hefði ekki verið.
Ég minnist vinarþelsins, sem
Guðrún auðsýndi foreldrum mínum
jafnan, þegar hún hitti þau við lok
guðþjónustnanna í Háteigskirkju,
bros hennar og hlýja, sem var henni
svo tamt og var svo gefandi.
Það vill nú oft gleymast, hve starf
prestfrúarinnar er í raun þýðingar-
mikið og jafnan mun meira en fólk
gerir sér almennt grein fyrir. Starf
hennar er ekki jafn sviðsett og
prestsins, og því oftast metið með
öðrum hætti, og ekki alltaf að verð-
leikum. Þessu mikilvæga hlutverki
skilaði Guðrún af mikilli prýði með
hógværð og yfirvegun, sem hún
sýndi jafnan.
Það var gott og lærdómsríkt að
vera unglingur á heimili Guðrúnar
og séra Arngríms í Odda. Fyrir það
get ég aldrei fullþakkað, en geymi
með mér góðar minningar frá þess-
um tíma.
Ég og Hanna kona mín færum
séra Arngrími, börnum hans og ást-
vinum öllum, innilegar samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Guðrúnar Sig-
ríðar Hafliðadóttur.
Magnús L. Sveinsson.
Guðrúnu Hafliðadóttur man ég
fyrst frá samkomum í sal KFUM við
Amtmannsstíg. Þær vöktu athygli,
Guðrún og móðir hennar, er þær
gengu í salinn, hávaxnar og höfð-
inglegar og Matthildur á íslenzkum
búningi. Síra Arngrím man ég frá
háskólaárum hans. Guðfræðistúd-
entar sóttu margir samkomur í
KFUM.
Svo fór, að Guðrún og Arngrímur
bundust tryggðum. Þau settust að í
Odda, er hann hafði fengið undan-
þágu til vígslu vegna aldurs, og þar
höfðu þau verið næstum áratug,
þegar ég tók við Skálholtskalli.
Guðrún var hlédræg og heimakær
og gekk ekki með asa um gáttir.
Snemma varð okkur hjónum ljóst,
að hún var manni sínum harla
traustur og þarfur bakhjarl. Ekki
einungis áhorfandi, heldur einnig
prestur, stoð og stytta í stóru sem
smáu. Hún var listfeng og list-
hneigð, og var organisti Oddakirkju
árum saman. Þegar Róbert A. Ott-
ósson gerðist söngmálastjóri hóf
hann þegar að bjóða til námskeiða í
Skálholti. Fyrsta námskeiðið var op-
inberun og stór viðburður, sem líður
ekki úr minni. Guðrún sótti þetta
námskeið og lærði margt og mikið af
áhuga og fordómalaust.
Þegar sumarhús tóku að rísa í
Skálholti var stofnað þar til sum-
arbúða um nokkur sumur. Guðrún
gerðist þar matráðskona um skeið
og þurfti að sjálfsögðu dug til. Eld-
húsið var þá í kjallara þess húss,
sem þá var orðið prestssetur. Þar
jukust þá enn kynnin við þau hjón.
Guðrún var ekki svo gerð, að hún
vildi vera mikið í augsýn utan heim-
ilis. En vandfundið hygg ég hafi ver-
ið prestsheimili, þar sem húsmóðirin
hafi staðið öllu fastar að baki bónda
sínum. Hún fylgdi honum til verka
eftir mætti og var sálusorgari hans
og prestur, þegar mest lá við. Orð-
mörg var hún aldrei, en glögg og gat
verið beinskeytt í gagnrýni, enda
var þá oft grunnt á spaugi og næst-
um meinlegri gamansemi.
Ótaldar eru þær stundir, sem ég
átti í gleði og sorgum í ranni þeirra
hjóna. Drottinn blessi akurinn, sem
eftir stendur, og gefi þar ávöxt þeim,
sem að unnu. Hann veiti hvíld og
fagnað í sölum sínum.
Með virðingu, þökk og samúðar-
og bróðurkveðju til síra Arngríms
og fjölskyldunnar.
Guðm. Óli Ólafsson.
GUÐRÚN SIGRÍÐUR
HAFLIÐADÓTTIR
Morgunblaðið birtir minningargrein-
ar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgunblað-
ið í fliparöndinni – þá birtist valkost-
urinn „Senda inn minningar/af-
mæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er
á mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst
ekki innan hins tiltekna skilafrests
er ekki unnt að lofa ákveðnum birt-
ingardegi. Þar sem pláss er tak-
markað getur birting dregist, enda
þótt grein berist áður en skilafrest-
ur rennur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með bil-
um - mælt í Tools/Word Count). Ekki
er unnt að senda lengri grein. Hægt
er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virðingu
sína án þess að það sé gert með
langri grein. Ekki er unnt að tengja
viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá, sem
fjallað er um, fæddist, hvar og hve-
nær hann lést, um foreldra hans,
systkini, maka og börn og loks
hvaðan útförin fer fram og klukkan
hvað athöfnin hefst. Ætlast er til að
þetta komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en ekki í
minningargreinunum.
Minningargreinar