Lesbók Morgunblaðsins - 24.04.1982, Blaðsíða 7

I hvert skipti sem hún gengur framhjá
símanum, lítur hún á hann rétt sem
snöggvast. Heyrnartólið er á sínum stað,
enginn tekiö tengilinn úr sambandi.
Hún lítur á klukkuna. Fleygir sér í sóff-
ann, stingur fótunum ofan í ullarábreið-
una, lítur á knén, horfir á þau á víxl. Milli
læranna kemur hún auga á móður sína
meö kaffibollann og vínarbrauöið.
Mamma hennar er alltaf að fá sér eitt-
hvaö, kökur, brauðsneiöar, miðdagsleif-
ar. Hún tyggur vínarbrauö og lítur út um
gluggann, ávalt er hún að þurrka
brauðmola úr munnvikunum og týna
upp agnir af dúknum.
Tone þrýstir hendinni á magann,
henni líður illa í honum. Lærvöðvarnir
eru stífir og harðir. Þrír dagar síðan, og
síminn hringir ekki. Hún losar um
hnappinn og dregur rennilásinn hálfa
leiö niöur á apaskinnsbuxunum, reynir
að anda rólegar.
— Hefurðu ekkert að gera, segir
móðirin. Tone heyrir aö hún sýgur upp í
munnvikiö.
— Þarftu ekki að lesa? Þú ættir að
þvo gluggann í herberginu þínu. Og þvo
nærföt. Þú ert svo stór að þú ættir að
þvo nærfötin þín sjálf.
Tone horfir á neglur sínar, sú stærsta
er brotin. Móðir hennar masar í sífellu
um nærfötin, að Tone eigi að þvo þau
sjálf. Hún fær einskonar gæsahúð í hvert
skipti sem mamma hennar rausar um
þetta. Hana langar að aöhafast eitthvað,
æpa, klóra, eöa þá eitthvað annað.
Haustmyrkrið fellur yfir götuna fyrir
utan, óslitinn bílahávaði og allt í einu
sjúkravagn. Móðirin stendur viö glugg-
ann, teygir hálsinn.
— Hamingjan hjálpi mér, nú hefur aft-
ur oröið slys. Hún horfir út full eftirvænt-
ingar, klórar sér á upphandleggnum,
stendur kyrr við gluggann.
Tone lokar augunum. Ef til vill hefur
hann veikzt, veriö ekið yfir hann. Hún sér
sjálfa sig með blóm og ávexti viö sjúkra-
beðinn, langa dökka hárið hans á kodd-
anum, hún vill halla höfðinu á þaö.
— Glenntu þig ekki svona, segir móö-
irin, ekki liggja svona ósiölega.
Tone rís á fætur, gengur inn í her-
bergið, skellir hurðinni á eftir sér. Hún
klifrar upp á skrifborðið, hniprar sig
saman vegna sársaukans í maganum,
horfir út um gluggann, hlustar, hlustar á
þögulan símann. Gömul hjón rangla
niður eftir stéttinni. Konan er með
plastpoka með tómum flöskum sem
glamrar í, hún er i inniskóm. í búðinni á
horninu er haustútsala, gulir auglýs-
ingamiðar lýsa sem merki í rökkrinu.
Þarna er golftreyja, sítrónugul, hún á
enga peninga fyrir henni.
Hún hoppar ofan af skrifborðinu, sezt
á rúmiö. Veggurinn er alsettur auglýs-
ingaspjöldum og myndum, mest and-
litsmyndum, hún er ekki svo einmana
hvað þetta snertir. Hún lítur á litla folald-
iö sem hún mótaði í skólanum, brenndur
leir, þaö stendur þarna, spriklar óstöö-
ugt, og er aö sjá eitthvað hrætt. Hún
hefur líka búið til pappírsblóm, í vetur
dundaði hún við að skeyta saman blóm
úr Ijósrauöum og fjólubíáum silkipappír
og batt þau saman í stóra vendi og setti
í grænt duftkaffiglas. Nú eru þau rykug
og föl á að líta.
Hún kveikir á lampanum, klippir negl-
ur, hlustar.
Hlægilegt. Sitja og búa til pappírs-
blóm, sitja og vinda draumana saman í
pappírsblóm. Henni var hugsað til Þóris
og Arnviöar þegar hún bjó þau til, eink-
um Arnviðar. Þetta með Þóri var ekki
neitt sérstakt, einskonar nudd, og var úti
í garðinum. En það var Arnviður sem
hún var að hugsa um. Ef til vill hefur
Arnviður frétt þetta meö Þóri? Að það
sé því að kenna að hann hringir ekki?
Hún stendur upp, rótar í öllu á skrif-
borðinu, flettir skólablaöinu, hún ætti að
lesa enskuna, hún ætti að lesa skóla-
tímaritið, hún ætti að kíkja í ekki —
nauöungarpésann sem Pétur Eiríkur
hafði skotið að henni, en hún hafði lítinn
áhuga á. Hún sezt, grípur handspegilinn,
sekkur í sína eigin spegilmynd. Leitar,
næstum betlar, vindur löngum lokkun-
um milli fingranna.
Móðir hennar opnar huröina.
— Ertu að hreinsa gluggann?
Hún felur andlitið í hárinu, snýr baki
viö henni.
— Situr og glápir í spegilinn eins og
vant er, hamingjan góöa!
— Faröu! æpir hún. Farðu! Láttu mig
í friöi!
Móöirin hreyfir sig ekki, það er hljótt.
— Svo það er þá þessi gállinn á þér í
dag. Hurðinni er lokað meö nokkrum
snúö. Tone japlar á hárinu, þaö brakar í
því. Hún þrýstir hendinni á magann,
kviöinn, henni er svo heitt þar. Nú er
mamma andstyggileg, nú dugir ekki
heldur að fá sér reyk.
Allsnakin höföu þau verið, bæöi. Þaö
var svo gott. Þaö gekk fljótt fyrir sig,
hann varö að fara varlega. En hörund
hans, slétta góöa hörundið hans, góða
lyktin og aö honum fannst hún vera ynd-
isleg, þaö hafði hann sagt hvað eftir
annað. Tone, en hvað þú ert yndisleg, en
hvaö þú er yndisleg! Og pabbi hans var
í eftirvinnu og mamma hans í bingó, þau
voru alein í litla herberginu hans, einhver
lék á fiðlu einhversstaöar í blokkinni,
það var svo gaman. Hún hugsaöi sér að
það hefði verið ein af stúlkunum í skóla-
hljómsveitinni, ein af alvarlegu fiölu-
stúlkunum meö bleika fingur og hárið
strokiö bak við eyrun, hún spilaði sama
lagiö hvað eftir annaö, tregablandinn
stuttan vals. Og Arnviður hafði sett epli
á borðið, ilmurinn af þeim var ávo góður,
hann hafði myndir af nöktum stelpum á
skáphuröinni. Þau nörtuðu í epli og
hlógu að myndunum, hann þrýsti fast
brjóst hennar og fiðlustúlkan spilaði all-
an tímann. Milt dálítiö gamalt síösum-
arljós barst inn um gluggatjöldin. Hann
hafði svo fallegan háls, hálsinn og mjótt
höfuðiö, ef til vill gæti hún mótað þaö
einhverntíma.
Bara aö hún hefði nú eitthvað til að
reykja.
Hún gengur inn í stofuna, lítur á sím-
ann, gægist í öskubakkana, allir tómir.
Hún tyggur eldspýtu, flettir blaöinu. Hún
gæti hringt til Grétu, Gréta gæti ef til vill
lánað henni aura.
— Ætlarðu nú að fara að hringja aft-
ur? Móðirin gægist út úr eldhúsinu, hún
er að eta gúrkusultu.
Gréta er ekki heima. Hún stendur við
símann, finnur til hita í hársverðinum,
óþægindi á hálsinum. Hún gerir þaö, nú
gerir hún það. Hendurnar titra, hún er
eitthvað mjóróma, þegar hún spyr um
hvort Arnviður sé heima. Hann er ekki
heima, ég held aö hann hafi ætlaö í
kvikmyndahús. Einmitt, þakka. Þakka
yður fyrir.
Móðirin hefur allt í einu reynt að fela
sig bak viö eldhúsdyrnar. Tone gengur
inn í herbergiö, hniprar sig saman viö
skrifborðiö, nagar hnúana og ber
borðplötuna með olbogunum. Horfir á
veslings spriklandi folaldið, ýtir því frá
sér, stendur upp, tínir saman pappírs-
blómin úr grænum kaffiglösunum, vefur
þau saman, fleygir þeim öllum í papp-
írskörfuna, heyrir ekki að móöir hennar
hefur opnaö dyrnar.
— Hvað er nú aftur að? Hún hverfur
til baka.
— Langar þig í reyk? Móðirin réttir
henni pakkann, hún fær sér vindling án
þess aö líta upp, leitar að eldspýtum,
leitar einnig eftir aö hún hefur fundið
þær, til þess að fá tíma til að kyngja.
— Er ekki betra fyrir þig að skreppa
út, segir móöirin? Þú hefur gott af því aö
fá þér ferskt loft. Þú hefur alltaf haldið
þig inni síðustu daga.
Tone kveikir í vindlingnum, kinkar
kolli, bítur á vör. Peysan, segir móðirin,
peysan sem þú varst að tala um og var á
útsölu, viö getum ef til vill keypt hana.
— Ágætt.
Móðirin hefur sezt á rúmið. Tone
stendur við skrifboröiö, hún getur ekki
litiö á móöur sína, hún horfir á fætur
hennar, breiða flata fætur í útslitnum
sumarskóm, æöahnútana, aö hún skuli
nú ekki geta verið ööruvísi við mömmu
sína.
í stiganum verður henni hugsaö til
þess, að hún hefði átt að greiöa sér um
háriö, hún gengur fram hjá dyraskiltum
sem hún þekkir, minnist sem snöggvast
manna, sem búa aö baki dyrunum,
kvennanna, þær líkjast móður hennar,
þaö er eins og þær séu lokaðar inni, fyrir
innan þessar brúnu dyr. Hún kastar
vindlingsbútnum í neðsta þrepinu og
treður á honum.
Hún er hrædd, veit ekki hversvegna,
haldin þessari illu óró undir húöinni. Hún
strýkur hendinni í sífellu um háriö, leitar
aö tyggigúmmí í buxnavösunum, finnur
ekkert nema hárperlur og strætisvagna-
miða.
Piltarnir eru á bensínstööinni fyrir
neðan kvikmyndahúsið, þeir standa við
coca-cola sjálfsalann: Arnviöur, Þórir,
Pétur Eiríkur og nokkrir aörir. Hún hugs-
ar: Þeir hafa ekki tekið eftir mér, ég get
laumast burt. Hún nemur staðar, glápir í
búðargiuggann, þeir eru hinum megin
viö götuna, hún glápir gegnum glugg-
ann, henni sortnar fyrir augum, hjartað
berst. Því næst kyngir hún, gengur
áfram niöur á við, hendurnar eru rakar í
treyjuvösunum. Hún heyrir raddirnar
þarna skammt frá sér, hinu megin göt-
unnar, hún lítur á þá án þess þó aö líta á
þá, þeir hafa komið auga á hana.
Allt í einu fer hún yfir götuna, stendur
rétt fyrir framan þá.
— Hæ, Tone, segir Þórir og þreifar
fyrir sér, hvernig gengur.
— Hún sér Arnvið í einskonar heitri
þoku, augu hans sem líta undan, langa
háriö sem hann greiðir aftur, litla flissið,
litla blauöa flissið. Það bara gerist, allt í
einu hefur hún látið veröa af því, höndin
þýtur gegn honum, vænn löðrungur sem
svar við heimskulega flissinu.
— Hórkarl!
Á eftir hugsar hún: þeir vita eitthvaö
um mig, ég veit líka dálítiö um þá, ég
skal aldrei gleyma því.
Það eru engin ónot í maganum leng-
ur, hún dregur andann djúpt, þaö er
notaleg tilfinning.
7