Lesbók Morgunblaðsins - 16.01.1982, Blaðsíða 5

af því, sem ég segi.“
Vissulega koma fyrir aftur og aftur
nokkrar málvillur, sem tekur eina til tvær
mínútur að leiörétta eins og t.d. þegar
hann talar um að fara til „The estates“
og meinar the United States (Bandarík-
in).
„Ég sef mjög lítiö, fer alltaf í rúmið
eftir miðnætti. Ég segi alltaf að það
fyrsta sem ég geri á hverjum degi sé aö
fara í rúmið. Þar sem kona mín þarf að
fara á fætur kl. hálf sjö og aka syni
okkar, Carlosi Andrési, í skólann, sem er
25 kílómetra í burtu í hinum enda Madr-
id, fer ég líka á fætur þá. Hingaö í vinnu-
stofuna er ég kominn kl. 7. Gítarinn er
svo hljóölátur að ég trufla ekki ná-
grannana. Venjulega æfi ég 21/z klukku-
stund á morgnana, tek mér hlé til að fara
í bað og boröa morgunverð og endurtek
þetta svo aftur seinna á daginn.
Þegar ég er ekki aö æfa mig, vinn ég
aö sjálfsævisögu minni. Ég skrifa meö
blýanti svo auövelt sé að stroka út. Ég
held ég stroki meira út en ég skrifa. Ann-
aö bindi verður áhugaverðara og
skemmtilegra en það fyrsta. í því þriðja
verður sagt frá borgarastyrjöldinni, sem
ég ætla að fjalla lauslega um. Hið fjórða
veröur það síöasta.
Nei, ég snerti ekki oft píanóiö. Þaö var
keypt handa Carlosi Andrési, en svo
kemur í Ijós aö hann er ekki músíkalsk-
ur, áhugi hans er á vísindasviðinu. Þegar
hann var fimm eða sex ára, hringdi kona
mín til mín til Chicago. Hún sagðist hafa
sett plötu með mér á fóninn og hann
kom og leit á fóninn og sagöi: „Pabbi,
komdu út.“ Hann er mjög stoltur yfir því
aö vera fæddur í Englandi, í St. Marys
sjúkrahúsinu, Paddington. Þegar hann
er spuröur, hvort hann sé rómversk-
kaþólskur, segist hann vera ensk-
kaþólskur og standa meö Liverpool.
Einu áhyggjur mínar eru þær að ég verði
ekki hér, þegar hann þarfnast mín meir
en nú.
Ég reyni að ferðast ekki eins mikið og
við gerðum áður — einu sinni flugum viö
hundrað og tvisvar sinnum frá desember
til desember. Ég sit hér og leik og hugsa
og skrifa og les — án bóka get ég ekki
lifaö. í borgarstyrjöldinni var hús mitt í
Barcelona eyðilagt og þar með sex þús-
und bækur. Nú dreifi ég þeim um heimili
okkar. Mér finnst gaman aö heimspeki,
sögu, Ijóðum og allra mest — gettu
hvers? Ekki Lorca, heldur Antonios
Machados, mesta skalds okkar tíma.
Samt þékki ég Lorca. Hann var hrífandi,
töfrandi. Hann bjó eitt ár í New York án
þess aö læra ensku. Hann var alveg
ónæmur fyrir því tungumáli. Ég get lesið
spönsku, ensku, frönsku og ítölsku, en
ekki marga nútímahöfunda með sín
sóöalegu orö og greinarmerkjaleysi.
Jafnvel góöir rithöfundar haga sér
svona.
Ég þekki Gabrielo d’Annunzio, hann
gaf mér litlu myndina þarna. Vissirðu aö
hann spilaöi á gítar? Berliz notaði gítar,
þegar hann var aö semja, þaö var eina
hljóðfærið, sem hann kunni aö leika á.
En hann skrifaöi aldrei fyrir gítar. De-
bussy langaði til aö semja fyrir gítar og
baö Miguel de Llobet að kenna sór.
Miguel de Llobet var spánskur gítarleik-
ari, sem bjó í París í 10 ár. Þrisvar baö
Debussy hann um þetta. Þrisvar stóö
Llobet ekki við gefin loforð og þar fór
þaö.“
Segovia viröist ekki enn skilja hvernig
hægt var aö glata slíku tækifæri. En
hann huggar sig við að Paganini fórnaði
einu æviári sínu til að læra á gítar. Hann
kallaöi hljóðfærið „litlu hljómsveitina
sína“.
Eitthvaö allt annaö er þaö aö popp-
tónlistin hefur nú á dögum gert þessa
„litlu hljómsveit” aö mest notaöa eða
Andrés Segovia handleikur gítarinn
og ekki heyrast þess merki að hann sé
hátt í nírætt. Litla myndin er portret af
honum ungum. Segovia hefur stundað
klassískan gítarleik alla ævi, og enn
æfir hann í fimm klukkustundir á degi
hverjum.
misnotaöa hljóöfæri hins vestræna
heims. Ekki er hægt aö búast við að
Segovia sé hrifinn af því. Eitt sinn sagði
hann aö rafmagnsgítar breytti indælu
hljóöfæri í skrímsli og þegar honum var
sagt að Yehudi Menuhin langaði til að
sameina „beat“ og Bach, sagöi hann
ólundarlega aö Menuhin þyrfti ekki aö
hlusta á heim fullan af rafmagnsfiölum.
Ekki getur hann heldur dáðst aö viðring-
um Johns Williams, nemenda síns, upp
viö rokkhljómsveitir.
„Hann er aö gera þveröfugt viö þaö,
sem ég gerði. Hann er að koma gítarn-
um aftur út úr klassískri músík.”
Nú er kominn tími til að æfa sig. Hann
opnar einn gítarkassann. Gítarinn hvílir í
kjöltu hans. Allt í einu tekur maður eftir
því að hendur hans eru risastórar, fing-
urnir eins og pylsur, þegar hann tekur af
sér hringana — einn þungan gullgift-
ingarhring og annan gullhring með am-
etyst-steini. En þegar hægri höndin fell-
ur kæruleysislega niöur á strengina, kall-
ar hún fram svo Ijúfa og þó þróttmikla
tona. Maöur tekur líka eftir því aö hann
horfir oft á vinstri höndina, sem styöur á
strengina. Mikill friðarsvipur hvílir yfir
andlitinu.
Hann hæjtir andartak og brosir.
„Veistu, hver er bæn mín? Ég skal segja
þér þaö: „Drottinn minn, ég er mikill
syndari. Ég verðskulda ekki þá dýrö að
vera á himnum með þér, svo ef þú sam-
þykkir þaö, leyfðu mér að vera hér kyrr-
um.“ Fram aö þessu hefur hann hlustað
á mig.“
(AMÞ þýddi)