Lesbók Morgunblaðsins - 08.03.1980, Blaðsíða 3

þú skalt ekki vera aö velta vöngum
yfir því! Þú ætlar til Kaupmannahafn-
ar, er þaö ekki? Sestu . . . inn í
aftursætiö, þar getur þú setiö og
blundað meöan ég keyri og á
morgun hringir þú í vegaþjónustuna.
Mark settist hikandi í aftursæt-
iö. Maöurinn setti bílinn í gír og ók
út á hraðbrautina. Hann jók hraðann
mikiö. Þetta var góöur bíll. Sama
tegund og bíll Marks. Hraðamæl-
isnálin stóö í kringum 130.
— Þú skalt umfram allt ekki
tala, ef þig langar ekki til þess. Þaö
er ekki alltaf, sem mann langar til aö
tala. Stundum vill maöur bara sitja
og hugsa. Er það ekki rétt?
Mark umlaði eitthvaö. Hraöinn
var nú í kringum 140. Honum var
illa viö aö aka svona hratt.
— Þú skalt bara leggjast niöur
og sofna, sagöi maðurinn, — þú er
áreiöanlega þreyttur. Þú skalt ekki
tala. Þaö er alls ekki nauösynlegt.
Stundum finnst manni maöur
vera skyldugur til aö tala, af því fólk
tekur mann uppí.
— Þaö var fallega gert aö taka
mig meö! sagöi Mark, sem fannst
aö hann yröi aö segja eitthvað.
— Þaö er nú lítið! Þú ert nú
heiðarlegur maöur. Ertu það ekki?
— Mark umlaöi aftur.
— Já, þú ert heiöarlegur
maöur, hélt maðurinn áfram, — ég
er viss um aö þú ert heiðarlegur
maöur. Ertu þaö ekki?
— Ég hef ekki hugsað út í þaö,
sagöi Mark stuttaralega.
Maöurinn sat álútur yfir stýriö í
dökkum frakkanum. Hann hemlaöi
lítillega, þegar þeir óku af hraöbraut-
inni og inn á þjóöveginn. Þaö vældi
í hjólbörðunum í beygjunni. Götu-
vitinn sýndi rautt. Þeir óku áfram,
inn í gegnum bæinn.
— Hér er hraðatakmörkun!
sagöi Mark.
— Einmitt, sagöi maöurinn án
þess aö minnka hraðann, — þær
eru nú komnar víöa. En ekki of
margar, er þaö?
— Þaö held ég ekki, sagöi
Mark, — þær eru líklega nauösyn-
legar!
— Já þær eru bráðnauðsyn-
legar! Þaö eru alltof margir sem
keyra glæfralega, finnst þér ekki?
— O, ég veit . . .
— Segöu nú hvað þér finnst,
— segöu þitt álit!
Þeir fóru fram hjá enn einum
götuvitanum. Rautt. Framhjá lög-
reglustöðinni, þar sem græna Ijósiö
logaöi. Götumar voru auöar. Að-
eins einn drukkinn maöur skjögr-
aöi meöfram húsvegg.
— Þú ert heiðarlegur maöur,
sagöi maöurinn, — það er ég viss
um! Konu og börn?
Mark sagöi treglega:
— Já, ég er giftur!
Og rétt á eftir bætti hann viö:
— Viö eigum tvö börn!
— Þaö er bara svona, sagöi
-maðurinn, — og þú ert mjög
hamingjusamur?
— Já!
— Þykir þér mjög vænt um
konuna þína?
— Já, þaö þykir mér! sagöi
Mark pirraöur.
— Þeir óku út úr bænum, og
maðurinn jók hraðann. 140. Það
drundi í vélinni.
Mark herti upp hugann.
— Ég held ekki . . . mér geðjast
ekki aö . . .
— Jájá? sagöi maðurinn vin-
gjarnlegri hvetjandi röddu.
— Mér geðjast ekki aö því aö
aka svona hratt!
— Þaö er leiöinlegt, — þaö er
mjög leiðinlegt. Hann hélt áfram á
sama hraöa. Mark herti sig ennþá
meira upp.
— Viltu gjöra svo vel aö hleypa
mér út!
— Nei, sagöi maöurinn.
— Hlustaðu nú á, sagöi Mark
og hallaði sér fram á bak framsæt-
isins.
— Þú ættir heldur aö sitja kyrr,
sagöi maöurinn og tók nokkrar
léttar beygjur. Bíllinn þaut vælandi
frá einni hliö til annarrar.
— Já, þú ættir heldur að sitja
kyrr, sagöi maöurinn skrafhreyfinn,
— þaö er hræöilega hættulegt að
aka svona hratt! Lastu ekki um
slysiö viö Hróarskeldu? Gerðiröu
þaö ekki? Bíllinn ók beint á tré á
meira en 100 kílómetra hraöa!
— Þaö held ég ekki, sagöi
Mark.
— Þaö var leitt, sagöi maður-
inn, — þaö var nefnilega lær-
dómsríkt!
— Ég krefst þess að þú hleypir
©
Jóhann S. Hannesson
IN UTRUMQUE
PARATUS
Dagurinn getur enn hert sín undirtök,
enn má hrekja fáein sundurlaus rök,
enn er hundraö í hættu, og fyrir þá sök
skal enn þar sem voöinn er vís úr hverri átt
vígi mitt standa. Meö hliö sín opin á gátt:
þaö er líka til aö taka heiminn í sátt.