Lesbók Morgunblaðsins - 08.11.1970, Blaðsíða 3

Höf á milli okkar
hér felýt ég að bíða.
I nótt var svo milkill næðingur í hjarta
mínu
að mig ósóttu þessar hugsanir
að láta einmana hnífinn
gleðjast og dansa við blóð mitt
láta egg hans
glaða skera taugina
og hann leikn sér og darnsa við blóðið
láta hann glaðan fá
lengur og lengur að dansa
og hverfa svo í algleymi
á vit blóðsins
í nótt vissi ég
að svona mikið
er hægt að sakna þín.
Höf á milli okkar
hér hlýt ég að bíða
fjöll á milli okfear
hér
himinn á mi'lli okkar.
*
Nína Björk Arnadóttir
Svona mikið
ég skilinn eftir einn og gekk
ringlaður fram á snyrtiherberg
ið með vasaklút til að reyna að
ná einhverju af málningunni af
handleggjum minum og fótleggj
um. Ég mundi eftir að hafa
spurt túlkinn hversu lengi ég
ætti að „vera kyrr á þessu
svæði, sem var tiltekið af fólk-
inu“ og hann hafði aðeins end-
urtekið fjórða atriði tilskip-
unarinnar: „Þú verður að bíða
frekari tilkynningar frá
stjórninni."
Ég man að ég stóð langa
stund á miðju gólfi í þröngu
herberginu, uppgefinn en þó
var mér af einhverjum ástæð-
um ómögulegt að setjast niður.
Hugur minn var gersamlega
tómur. Verðirnir frá skrifstofu
Almannavarna fylgdust með
mér úr næsta herbergi. Að sið-
ustu lagði ég málningarklínd
iökin á hnúskótt og óþægilegt
rúmfletið, skreið undir þau og
þrátt fyrir hitann og þrengsl-
in í herberginu og undan-
gengnar þrautir sofnaði ég fast
og svaf tll morguns
Það var ekki fyrr en ég
vaknaði að morgni hins 19.
sem ég gerði mér íyrst fulla
grein fyrir hversu takmarkað
athafnasvæði mitt var orðið.
Það var liðinn réttur mán-
urðu frá þvi að Peking-stjórn-
in hafði fyrst innilokað mig á
heimili mínu. Ég hafði verið
allaður til utanríkisráðuneyt-
isins þann 21. júlí og mér
tjáð að athafnafrelsi mitt yrði
takmarkað þar til frekar yrði
ákveðið. Sú fangelsun var
hefndarráðstöfun vegna hand-
töku Hsueh Ping, blaðamanns
hjá fréttastofu Nýja Kina
þann 11. júlí, af hálfu yfir-
valda í Hong Kong. Hsueh var
sakaður um ólögleg fundar-
höld í sambandi við óeirðir i
nýlendunni og dæmdur í
tveggja ára fangelsi.
1 nærri þrjá mánuði var mér
haldið algerlega innilokuðum i
klefa, sem var tveir og hálfur
metri á hvorn veg auk hins að-
liggjandi snyrtiherbergis. Ég
fékk ekki að hreyfa mig utan
hans eina einustu mínútu.
Fletið sem ég svaf á var litlu
styttra en sjálft herbergið sem
hefur í mesta lagi verið um 6
fermetrar. Ég gat gengið inn i
aðliggjandi snyrtiherbergi og
salerni. Þegar ég æddi fram og
aftur í æsingi er mér varð að
fullu ljós aðstaða mín, komst
ég að þvi að ég gat tekið átta
og hálft skref frá einum vegg
herbergiskytrunnar yfir að
fjærsta vegg snyrtiherbergisins
á milli salernisskálarinnar og
baðkersins.
Siðar, þegar ég gat haldið
dagbók, lýsti ég „klefa“ mínum
er ég sat í honum og ég læt þá
lýsingu fylgja hér: „Klefinn er
athyglisverður. Hann er um það
bil tveir og hálfur metri á
hvorn veg. Hann var ólýsan-
lega skítugur og ég hef þurft
að þrífa hann sjálfur með lé-
legum kústi úr fínum tágum.
Þegar ég sópa hann þyrlast
rykið upp og leggst síðan aftur.
„Á veggnum beint á móti mér
þegar ég ligg á fletinu eru hin
gamalkunnu kínversku rittákn
fyrir slagorðið „Lengi lifi Mao
Tse-tung formaður." Á dyrun-
um og veggnum hinum megin
við þær stendur tvitekið slag-
orðið „Niður með brezka heims
valdastefnu.“ Á veggnum beint
á móti dyrunum er mynd af
Mao og undir henni skrifað á
ensku „Lengi lifi Mao formað-
ur.“ Á dyrunum fram á snyrti-
herbergið og á tveimur veggj-
um hanga eintök af auglýsing-
unrti, sem límd var á bakið á
mér kvöldið, sem innrásin var
gerð. Á tveimur bleikum aug-
lýsingablöðum fyrir ofan rúm-
fletið mitt stendur á ensku:
„Þjóðir alira landa sameinizt
og vinnið bug á bandarísku ár-
ásarseggjunum og öllum lepp-
um þeirra.“
Fleiri slagorð gegn brezkri
heimsvaldastefnu eru fyrir of-
an höfuð mitt og til beggja
handa. Glugginn sem snýr í
austur er svartmálaður og bæði
hann og sá sem veit að húsa-
garðinum eru negldir aftur og
spýtur negldar fyrir þá að ut-
anverðu. Svarta málningin ger-
ir herbergin dimm og drunga-
leg. Fyrstu tvo dagana fékk ég
ekkert ferskt loft. Þriðja dag-
inn var efri rúðan á öðrum
snyrtiherbergisglugganum opn
uð um nokkra sentímetra, og
þetta er eina loftræstingin sem
ég hef. Inn i sjálfan klefann
berst ekkert hreint loft.
Stundum fer ég hljóðlega
upp á stól í snyrtiherberginu,
reyni að vekja ekki athygli
varðmannanna og legg munn-
inn og nefið eins nærri glugga-
rifunni og ég get til að anda
að mér fersku loftinu. En ég
næ ekki alla leið. Neðst á
veggnum við hliðina á rúmstæð
inu er letrað með bláu á ensku:
„Þeim sem standa gegn Kina
mun ekki vel farnast."
Að þrettán dögum liönum
tókst Grey, án vitneskju varð-
mannanna, að komast yfir kúlu
penna, og liann byrjaði á dag-
bók um fangavist sína. Til von-
ar og vara notaði liann hrað-
ritunartákn. Hér fer á eftir út
dráttur úr fyrstu köflum dag-
bókarinnar.
Laugardagur 16. september
1967. Veikleiki og vanmáttur
hins einmana einstaklings er
oröinn mér ljósari en nokkru
sinni fyrr og ég sný mér oftar
til Guðs en áður. Ég bið
tvisvar á dag um frelsun úr
þessu. Á meðal þess, sem ég hef
komizt að raun um að
skiptir ekki miklu máli, er mat-
ur og drykkur. 1 sjálfu sér hef-
ur hann enga þýðingu. Mér hef
ur tekizt vel að halda lífi með
lágmarks fæðumagni.
Síðustu tvo dagana hef ég
verið að „hugsa" gönguferð yf-
ir þvert og endilangt England.
Fram að þessu hef ég farið sex
dagleiðir gegnum Exeter og
Bristol, áð í gistihúsum og
krám, ímyndað mér hvers kyns
krásir og önnur ævintýri. Það
er furðulegt hve mikla ánægju
er hægt að hafa af því að hugsa
um að maður sé að drekka
heilu kollurnar af Guinnes
bjór og borða heitar bollur með
smjöri. Gönguferðin er orðin
ijóslifandi. Ég er nærri sáttur
við þá tilhugsun að hafa verið
hér í fjórar vikur.
Þriðjudagur, 3. október.
„Dagbók örvílnunarinnar." Ég
skrifa þetta sitjandi upp
við dogg á fleti mínu, klædd-
ur náttslopp og eftir að hafa
matazt á soðnum fiski. Mér hef-
ur skánað nokkuð eftir strang-
an veikindadag með ofsalegan
niðurgang og magasýki. 1 dag
og í kvöld hef ég verið yfir-
kominn af örvæntingu. Stunur
um að þetta sé „helvíti á jörð“
og „lifandi dauði,“ hafa komið
yfir varir mínar. Mér virðist sem
ég muni aldrei sleppa úr þessu
voðalega, hræðilega fangelsi.
Ég finn til vanmáttar og ör-
vilnunar og stundum finnst mér
að ég sé i þann veginn að
brjálast. Sjúkleikinn byrjaði
um klukkan hálffjögur í gær-
dag. Svo lá ég á fletinu lengi
vel. Ég borðaði varla neitt af
kvöldverðinum nema súpuna og
sneið af þurru brauði, og hann
lá á stólnum hjá mér alla nótt-
ina. Ég lét bara fallast á rúm-
ið og var á þönum fram á snyrti
herbergið allt kvöldið.
Ég fór að sofa i baðsloppn-
um með aukateppi og varð að
fara á fætur um nóttina. (Hér
varð ég sem óðast að fela dag-
bók og penna, því ég þóttist
heyra vörðinn koma en það var
misheyrn). f dag hef ég alls
ekkert gengið um og þrengsli
klefans urðu nærri óbærileg
síðdegis, ég hef legið á rúm-
inu, lesið og hugsað og tíminn
hefur liðið afar hægt. Ó, Guð
hvað verður um mig?
Niðurlag I næsta blaði.
J. nóvember 1970
LESBÓK MORGUNBLAÐSIN3 3