Lesbók Morgunblaðsins - 04.05.1969, Blaðsíða 5

Ég man ekki hvað ég hugs-
aði meðan hún sagði þetta a'llt-
saman.
En sú var aldeilis iLl.
Mig langaði til að segja, að
ég elskaði hana, að hún hefði
meira að segja fallega rödd,
þegar hún væri reið.
En ég hætti við að ségja
þetta, það hefði ekki fallið í
góðan jarðveg. Ég ákvað að
segja hennd það síðar.
„Hvernig heldur þú að það
hafi verið fyrir mig, að standa
hérna, einsog argasta fífl, og
híða eftir þér, sjálfum gest-
gjafanum?"
Mig langaði að segja, að
þetta hefði aldrei verið góð
hugmynd að bjóða þessu fóTki
í coctailboð, en hélt aftur af
mér.
Hún hélt áfram: „Átti ég
að segja gestunum, að þú værir
að öllum líkindum á reiðhjóli
einhversstaðar í buskanum?“
Svo gaf hún sér tíma til að
anda, og sagði síðan ískyggi-
lega ákveðinni röddu: „John,
þú verður að koma hingað, þeg-
ar í stað. Þú segir bara, ef
einhver spyr þig hvar þig hafi
dvalið, að þú hafir lent í á-
rekstri. Eða skrökvaðu bara
einhverju. En þú kemur karl-
inn.“
Köldum og ógeðfelldum svita
sló útum líkama minn.
Ég var einmitt að hlakka yf-
ir, að sleppa við þá andstyggi-
legu skyldu, að samtala við
þetta fólk.
Hver skollann átti ég að taka
til bragðs. „En Anna, það er
orðið áliðið", sagði ég. Anna
hrópaði (leiðinda siður að
hrópa í síma): „Þú kemur eða
ég tala aldrei framar við þig.“
Svo skellti hún á.
Hver fjandinn, hugsaði ég.
Það var ekki um annað að
gera en hypja sig. Ég kallaði
á þjónuistustiílkiuna.
„Viltu vera væn, láta renna
í baðið, finna smóking og
skyrtu, og allt þetta dót, þér
vitið.“
„Ungfrú Anna sagði, að ég
ætti að láta yður koma, eins
og þér stæðuð."
„Jæja, sagði Anna það“.
Ég hugsaði um hve reið Anna
var. Örskamma stund. Svo
sagði ég: „Gott og vel, gott og
vel. Ég fer þá. Einsog ég
stend.“
Ég hljóp út á götuna og veif-
aði leigubil. Leigubílstjórinn
líktist Adólfi Hitler einsog tveir
ljósastaurar hvor öðrum, það
vantaði aðeins skegghýjunginn
á efri vörinia.
Mér þótti þetta afar kynd-
ugt, fór að skellihlægja.
Hann leit aftur og spurði
hvað væri svona fyndið.
Ég sagði, að hann væri fynd
inn.
Hann horfði á mig nokkur
andartök, brosti svo óöruggu
brosi.
Ég sá mér til skemmtunar, að
hann virti mig fyrir sér í spegl
inum.
Þetta eru mjög eðlíleg við-
brögð. Fólk heldur oft, að það
sé með svartan blett á nefinu,
ef hlegið er að þvi.
Ég skellihló.
Svo spurði ég hann: „Bfl-
stjóri, getur maður orðið grá-
hærður á einni nóttu?“
„Ha“, hváði hann og leit við.
„Ég veit nú ekki, sagði hann
síðan íbygginn, „allavega hef
ég aldrei heyrt þess getið.“
„Ekki heldur ég, ekki fyrr
en í morgun. Þá vaknaði ég
gráhærður. Veiztu annars
hvernig litt hár ég hafði áð-
ur?“
„Nei“, sagði hann fýldur.
„Ég hafði rautt hár. Einsog
Van Gogh“.
„Hver er það nú?“
„Van Gogh?“
„Já“.
„Hann er einn af þessum
nýju forsetum í Afríkunni.
Skar af sér annað eyrað.“
Hann yppti öx*lum.
Hann var að mínu viti. Ég
sagði: „Mér 'líkar vel við þig,
til fjandans með Van Gogh“,
og sló á axlimar á honum.
Hann leit á mig einsog hann
hefði alltaf grunað að ég væri
hómósexúal.
„Getur þú annars sagt mér,
hversvegna blómin deyja á vet
urna“, spurði ég?
Hann leit aftur uim öxl. Sýni-
lega að verða þreyttur á mér.
Fólk verður alltaf þreytt á
manni, ef maður spyr.
„Nú þau bara deyja ... “,
svo þagnaði hann. „Vegna þess
þá er of kalt fyrir þau“, hélt
hann áfram.
„En hversvegna deyja þá
ekki trén“, spurði ég. Hann var
bersýnilega að missa þo'linmæð-
ina. Það sé ég alltaf á roðan-
um, sem danisar undir húðinni.
Við gagnaugun.
„Nú bara vegna þess ....“,
hann strandaði.
„Hversvegna?“ hváði ég.
„Þegið þér. Þegið þér. Leyf-
ið mér að tala án þess þér gríp-
ið sífellt fram í“, sagði hann.
„En ég gríp alls ekki fram í“,
ég var særður.
„En núna, nú gripuð þér
fram í,“ hrópaði hann.
„Vitleysa“, sagði ég, „klára
vitleysa."
„Víst grípið þér fram í. Nú
öskraði hann framan í mig.
Það er ekki gott. Þegar fólk
öskrar. Slæmt fyrir tauga-
kerfið. Afleitt. Hann hafði snú
ið sér alveg aftur. Ég var með
lífið í lúkunum. Fíflið gat ekið
á næsta ljósastaur, steindrep-
ið okkur báða.
Skyndilega snarbremsaði
hann bílnum, hrópaði: „Út. Út.
Ég rifst aldrei við reiða
menn. Það er ein af mínum
föstu og óhagganlegu megin-
reglum.
Ég sté út. Hann öskraði rauð-
ur og þrútinn í framan: „Vegna
þess blóm eru ekki tré, og tré
ekki blóm.
Einsog það væru einhver ný
sannindi. Svo ók hann á brott.
Reið sál.
Ég veifaði öðrum bíl. Komst
slysalaust á ákvörðunarstað.
Blómunum sé lof.
Fuglunum sé lof.
Þegar ég hafði borgað bíl-
stjóranum gekk ég inn í bygg-
inguna. Tók lyftuna upp.
Ekki þannig að skilja að ég
sé yfir mig hrifinn af lyftum.
Öðru nær. En ég þurfti 23 hæð-
ir upp. Nennti hreinlega ekki
að ganga.
Við vorum tvö í lyftunni.
Auðvitað ég og feitlagin kona.
Hún hafði hatt á höfðinu.
Hann leit út álíkastur blóma-
beði sem tekið hefur verið upp í
heilu lagi Líklega 58 ára göm-
ul. Hún glápti stanzlaust á mig.
Það byrjaði að fara í taugarn-
ar á mér: fó'lk á ekki að
glápa svona. Loks gat ég ekki
orða bundizt: „Hversvegna
horfið þér þannig á mig frú?
Hann kipptist við.
„Ég fulllvissa yður um að ég
horfði alls ekki á yður.
Hvílík fjarstæða. Ég vissi að
hún laug vísvitandi.
„Það er ósatt, sagði ég, þér
gláptuð á fæturna á mér.
Það kom fát á hana.
„ÉG fullvissa ...
„Þér getið fullvissað alla
aðra en mig, sagði ég, „þér
haldið kannski, að það sé ein-
hverskonar leikur að hafa tré-
fót, bara hreint gamanmál. Eða
háldið þér sú tilfinning sé á
einhvern hátt hlægfleg að
vakna gráhærður og hafa geng-
ið tfl hvílu með rautt hár.
Rautt einsog Van Gogh heit-
inn.
Konan glápti á hárið á mér.
Hversvegna þarf fólk líka allt-
af að glápa og þrástara. Síð-
an tók hún aftur fæturna til
rannsóknar.
Þá stöðvaði hún lyftuna með
neyðarbremsunm, og hljóp út,
án þess að líta um öxl.
Mér var dillað, þó ég væri
sárgramur. Ég þrýsti á hnapp
inn og hélt áfraim upp á 23.
hæð.
Alllt var þar nákvæmlega
eins og ég hafði búizt við. Yf-
irfullt af fólki, sem ráfaði fram
og aftur. Loftið mengað pör-
fjúmstink og reykjarsvælu, á-
samt dágóðum skömmtum af
svitalykt og vínlykt.
Ég ruddi mér braut að barn-
um. Setti mig upp á einn af
þessum meistaralega úthugsuðu
barstólum, sem maður rennur
jafnóðum niðraf einisog leys-
íngasnjór.
Ég bað um vatnsglas.
Barþjónninn var eitt þessara
stóru svolalegu prumphænsna,
sem hafa gaman af að halda
ketti nágrannans uppi á skott-
inu.
Hann hló.
„Vatnsglas, át hann eftir
mér, þetta er sá bezti sem ég
hef heyrt í dag, trúði hann
mér fyrir.
Síðan skeltti hann einhverri
voðalegri blöndu á borðið fyr-
ir framan mig.
„Þetta er sérstakur cocktaill
sem ég hef sjálfur fundið upp,
hvíslaði hann, einsog um hern-
aðarleyndarmál væri að ræða.
„Má ég biðja um eitt vatns-
glas, endurtók ég. Hann
glápti svolítið á mig tregum og
heimskuiegum glyrnum. Sagði
Framhald á bls. 15
4. mai 1969
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5