Lesbók Morgunblaðsins - 14.02.1965, Blaðsíða 3

bátinn, sem nálgaðist. ÁköÆ geðsbrœr-
ing gagntók hann, nann steig fuimandi
upp á borðstokkinn, signdi sig aftur
og tafsaði andstuttur eitthvað til gu.ðs
— um leið og hann steyptist útbyrðis.
Stuittu síðar kiocm hinn báturinn
brunandi. Stór, kraftaJegur maður
lagði inn árar og stóð upp. Þarna mar-
aði sá gamli í hálfu kafi. Maðurimn
í bátnuim teygði sig eins langt og hann
gat og náði haldi í treyju hins deyjandi
manns. Með æfðum handtökum inn-
byrti hann feng sinn, laigði hann á
botn bátsins og fór um hann hönd.um.
Sá gamli hjarði enn. Smátt og smátt
vaknaði hann til með'Vitundar, en mætti
þá aJ'if öðru auigliti en hann hafði bú-
izt við, augliti tengdasonar síns, spyrj-
andi og furðu lostnu.
„Hvern fjandann varstu að gera, æti-
aðirðu að drepa þig?“ spurði tengdason-
urinn flaumósa. Gamli maðurinn leit
undan og svaraði engu. Hann hóf sig,
skjálfandi af kulda, upp á eina þóft-
una og sat þar þegjandi og niðurlútur
eins og barn, sem hei'ur gert eitthvað
af sér. Tengdasonurinn starði á hann
um stund, síðan hristi hann höfuðið og
settist undir árar.
Þeir nálguðust land óðfluga, því að
tengdasonurinn reri iiratt, allt að þvi
harkaleiga. Sólin var luorfin af sjónar-
svjðinu. En á þóftunni gegnt ræðaran-
um sat bnípinn gamail maður, vonsvik-
inn og yfirbugaður.
Eftir Ágúst Guðmundsson
0 ldumar léku sér í fjörunni með
hæigum niði, yfir sveimuðu fuglar með
gargi. Það var tekið að haJia kvöldi.
Á steini í fjörunni sat gamall, lotinn
maður og horfði hugsandi út á flóann.
Hann var kilæddur gx-árri duggara-
bandspeysu, en benhöfðaður; sixpens-
arinn hékk á nagla í einum beitarskúrn-
Uim uppi á fjörukimbinum. Svipur
mannsins var enniþá mikilúðlegur,
Ihárið sifurhvítt og auga-
brýnnar miklar oig Koðnar, en yfir-
skeggið illa hirt og upplitað af tóbaki.
Samt var einhver umkomuleysisblæ'r
yíir honuim; ellinni hafði tekizt að
beygja bakið og sliga breiðar herðam-
a/.
lann reri fram á stafinin og tuldr-
aði eitbhvað fyrir munni sér óánægður
á svip. Svo seildist hann í vasa sinn,
dró upp tóbakspontu og snússaði sig.
Hann var að hugsa um ejlida.uðann.
Hann var þegar tekinn að finna fyrir
kölkuninni og þót'tist vita, að innan
tíðar mundi þetta allt saman enda í
einni hlægilegri dauðahrygilu. Nú
Iharmaði hann það meir en nokkru
sinni fyrr að hafa ekki farizt með bátn-
um sínum, þegar hann fór niður hérna
um árið ás'aimt ailiri áhöfninni nema
hnnum. Því eins og hann hafði svo oft
sagt á sínum formannsárum, var það
sannarlega þakkarvert að fá að deyja
eins og sjómaðiur og drukkna. Það var
eitthvað eftirminnilegt, eitthvað annað
en að drepast í rexkju sinni úr kör
og vesaldómi.
Hann hafði lítið stundað sjóimn, síð-
an báturinn ihans fórst, aðeins róið
nckkrum sinnum með tengdasyni sin-
um á líti.ili gráslepputrillu. Reyndar
var ár síðan hann hætti því og fór í
land, og þannig hafði úðið heilt ár, án
þess hann kæmist á sjó. Og nú átti
hann eikki einu sinni að fá að búa við
sjóinn. Við matborðið í kvölid hafði
tengdasoniur hans farið að minnast á
elliheimiilið. Þá hafði hann staðið upp,
þakkað fyrir matinn og gengið þegj-
andi út.
annig sat hainn drykklanga
stund og reri fram á stafinn. Öldu-
gjálfrið myndaði hæga hrynjandi,
annars var kyrrð; fugilagargið hafði
Ihlióðnað í kvöldhúminu. Sólin var
kamin yfir á vesturhimininn, heit og
rjóð í vöngum. Gamili maðurinn stóð
með erfiðismunium upp, miundaði staf-
inn og staulaðist að litlum báti, sem
lá í flæðarmáiin'U. Þetta var árabátur,
sem tengdasonur hans notaði við fisk-
veiðarnar. Um stund stóð hann og
strauk skegigið; síðan færðist íbyggið
bros yfir varir hans, og með glampa
í augum tók hann til við að ýta bátn-
um á flot. Hsegt mjakaðist, en mjakaðist
þó, og að lítilli stundu liðinni vaggaði
báturinn letiiega í flæðarmáilinu og
b?uð garrula manninum til sín. Hann
sté hátíðlega uim borð, settist undir
árar og hélf frá landi. Hann fór sér
að engu óðslega, reri hægt og varlaga,
eins og hann vildi sem minnst gára
sléttan haffjötinn.
Skýin með súnum rauðleitu litbrigð-
uim minntu einna helzt á feiknastór
Til ungs vinar
Ettir Théodore de Banville
Áhyggjulausi ljúfurinn minn,
lokkabjartur og hýr á kinn,
geymdu vel fagra gáskann þinn.
Þetta er vizkan. Elskaðu óð,
æsku og fegurð og vorsins glóð.
Að öðru er fánýt vor ævislóð.
Brostu þótt gjósti gola stinn.
Gloir brátt aftur vor um sinn.
Blomum þess fleygðu í bikar þinn.
Hyija skal mold hið hinzta spor,
hvað var þá unnið við líf og þor?
Að hafa elskað um örfá vor.
Skeggræða margt um skynsemisdóm
sk'.'affinnar. Það eru orðin tóm.
Truum þeim ekki. Tínum blóm.
YNGVI JÓHANNESSON
þýddi.
leiktjöld; á haffletinum lá björt, skín-
andi rák eins og gata inn í sólarlagið.
Eftir götunni þeirri reii hann hægt og
virðulega út á fflóann.
Hróp og köll heyrðust úr landi;
maður hljóp niður í naustið, brá hönd
upp að enni og skyggndist út á fló-
ann. Síðan tók hann bát, ýbti á flot og
reri sterk'lega af stað. Gamli maðurinn
tók ekkert etftir þessu, heldiur reri
áfram með sömu jófnu áratogunum.
í svip harns var örygigi og þrjózkuúeg
festa, örlitið skæilt bros lék um varirn-
ar.
Skyndilega hætti liann róðrinum og
setti inm árar. Stundm var upp runnin.
Hann reis á fætur, íét aftur augun og
signdi sig. Því næst beygði hann sig
með erfiðismunium mður — otg kippti
í negluna. Sjórinn fossaði' inn. Gamli
maðurinn stóð eins beinn og hann gat,
sneri ásjónu sinmi að sólinni og hóf
að syngja: „Hærra minn guð .....“
Veik gamalmiennisröddm hljómaði
gegnium þögnina, viðkvæm og mjó, og
geklk í tinandi boðaföllum út yfir
kyrrðina. Sjórinn hæ-kkaði sífeilt í
bátnum, og röddin hækkaði lika og
varð magnaðri og fyllri í tilbeiðslu
sinni og auðmýkt; hionum fannist hanm
standa andspænis sjálfu augliti guðs,
alvitru oig óskeikulu.
Hanm lauik við eitt vers, svo þagmaði
'hann. Báturinn var að fyllast. Þá kom
hik á hann. Hvaða hróp voru þetta?
Hann sneri sér snöggt við, og von-
brigðin voru augljós, þegar hann sá
6. tbd. 19C5.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3