Lesbók Morgunblaðsins - 05.05.1963, Blaðsíða 3

nægjusvip, en samt virtist hann ehki
sjá mig. Gat það verið að hin ákveðna
Mér er sagt
Eftir Jón Kára
Mér er sagt að
gleði ríki í brjóstum barna.
Mér er sagt að
einhvers staðar séu mennirnir góðir.
Mér er sagt að
ástin ylji hjörtu sumra.
Mér er sagt að
víða sé fegurð að finna.
Mér er sagt að
lífið geti verið dásamlegt.
En mér er líka sagt að
margir leiti.
Og mér er sagt að
moldin, hún sé köld.
vantrú hans á tilveru afturgangna ylli
því, að hann sæi mig nú ekki? „Hoo“,
blístraði ég út á milli þunnra, varanna.
„Hoo! Morðingi! Morðingi!“ Einhver
opnaði þakglugga. „Hvað er þetta?“
var kaliað. „Hvað gengur á?“ Annað
fólk gat þá a.m.k. heyrt til mín. Og
allan tímann .gekk hann beint áfram og
brosti með sjálfum sér. Hann hafði
aldrei neitt, sem hét samvizka, sagði ég
við sjálfa mig. Þarna er hann nýbúinn
að fremja morð og brosir, eins og ekk-
ert hafi skeð.
Það var undarlegt, að vera nú
skyndilega orðin afturganga, þegar ég
hafði verið lifandi bara fyrir einum
tiu mínútum. Ha-ha! Ég bókstaflega
æpti og öskraði af hlátri. Þetta var allt
svo spaugilegt...... John hlaut áreið-
anlega að hafa heyrt það; en nei, hann
beygði bara fyrir hornið, inn í Pole
Street.
eðfram öllu Pole Street höfðu
hlynirnir fellt lauf sitt og nú vissi ég
hvað ég átti að gera. Ég lét þessi blikn-
uðu laufblöð rísa upp á þunnar brún-
irnar, eins og vindurinn gerði það. Eft-
ir öllu Pole Street fylgdu þau honum,
en John gekk bar'a áfram og ég elti
hann, því að það voru ennþá einhver
bönd á milli okkar, sem drógu mig
áfram.
Aðeins einu sinni leit hann við og
virtist sjá mig. í svip hans mátti sjá
eins konar „endurþekkingu", en engan
ótta; aðeins sigurgleði. „Þú ert glaður
yfir því að hafa drepið mig“, hugsaði
ég með mér, „en ég mun láta þig sjá
eftir því“.
En svo rann allt í einu allur móð-
urinn af mér. Heldur kristilegt athæfi
þetta, eða hitt þó heldur! Þarna hafði
ég verið dauð í tæpar fimmtán mínút-
ur og var enn að hugsa um hefnd, í stað
þess að búa mig undir að mæta drottni
mínum. Einhver rödd innra með mér
virtist segja: „Yfirgefðu hann, Millie —
yfirgefðu hann, áður en það er of seint.“
Of seint? Vissulega gat ég yfirgefið
hann, þegar ég vildi. Afturgöngur gera
og geta allt, sem þær vilja, ekki satt?
Ég ætlaði að gera aðeins eina tilraun
enn til að hræða hann, svo myndi ég
hætta og hugsa um himnaför mína.
Hann stanzaði, sneri sér við og leit
beint á mig.
Ég benti á hann með báðum höndum.
„John“, hrópaði ég, „John! Það er allt
Frairmhald á bls. 4
Uann drap mig mjög auðveldlega
með því að brjóta á mér höfuðkúpuna.
Bang! Ja, hvílíkur bjáni hafði ég verið.
Allt hatur mitt hvarf með ‘íyrsta högg-
inu: bjáni að gera svo mikið veður út
af þvi, þótt ég hefði komið að honum
með annarri konu. Og nú fór hann
svona með mig — bang! Það var seinna
höggið og það sem gerði útaf við mig.
Það hlýtur að hafa stafað birtu frá
hinni ungu sál minni í tunglsljósinu,
því að ég sá hann líta upp. frá líkama
jnínum, með vandræðalegan svip. Það
gaf mér góða hugmynd. Ég hafði alltaf
verið hrædd við afturgöngur; nú var ég
sjálf orðin ein í þeirra tölu. — Hann
var hinsvegar aldrei hræddur og sagði
að engar afturgöngur væru til. Ekki
það? Ég skyldi nú sýna honum það!
John stóð á fætur og starði sífellt fram
fyrir sig. Ég sá hann greinilega. Allt
mitt fyrra hatur vaknaði að nýju. Ég
rak andlitið fast að andliti hans. En
hann virtist ekki sjá mig, starði bara.
Svo byrjaði hann að ganga áfram, eins
og hann ætlaði að ganga í gegnum mig,
og ég varð hrædd. Heimskulegt af mér
— anda, að vera hrædd við hann, en ég
vék nú samt til hliðar, svo að hann
kæmist leiðar sinnar. Hann var næst-
um horfinn inn í skugga götunnar, áður
en ég áttaði mig til fulls og elti hann.
Ég elti hann upp High Street og niður
Lily Lane.
Ii ily Lane var allt í skugga, en
samt gat ég séð hann eins vel og um
hábjartan dag. Ég greikkaði sporið, unz
ég var komin fram fyrir hann — sneri
þá við, veifaði handleggjunum og gaf
frá mér dularfullt hljóð, eins og þær
afturgöngur gerðu, sem ég hafði lesið
um. Hann fór að brosa örlítið, með á-
1«. tmublal
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 3