Lesbók Morgunblaðsins - 13.05.1962, Blaðsíða 3
U ÚN sat við gluggann og horfði
é kvöldið flæða inn í breiðstraetið.
Hún hallaði höfðinu að gluggatjöldun-
um og í nösum hennar var þefur af
rykugu baðmullarefninu. Hún var
þreytt.
Fáir fóru hjá. Maðurinn úr yzta hús-
inu fór frarn hjá á leið heim til sín;
hún heyrði hvellt skóhljóð hans á
eteinsteyptri gangstéttinni og síðan
xnarrið í mölinni fyrir framan nýju
rauðu húsin. Einu sinni hafði verið
|>ar tún og þá léku þau sér á túninu
iheð börnum annarra manna. Svo
keypti maður frá Belfast túnið og
byggði þar hús — eklci eins og litlu
brúnu húsin þeirra, heldur björt múr-
steinshús með glampandi þökum.
Börnin í breiðstrætinu voru vön að
leika sér á þessu túni — Devins-börn-
in og Waters-börnin, Dunn-krakkarnir,
Keogh litli kryplingur, hún sjálf og
eystkini hennar. Ernest lék sér samt
aldrei með þcim: hann var orðinn of
etór. Pabbi hennar rak þau oft heim
ef túninu með þyrnistafnum sínum; en
venjulega var Keogh litli á nix og
kallaði til þeirra þegar hann sá pabba
koma. Samt virtust þau hafa verið
noklcuð ánægð með lífið þá. Pabbi var
ekki svo slæmur þá, og svo var
mamma ennþá á lífi. Þetta var fyrir
langalöngu. Hún og systkini hennar
voru orðin fullorðin; móðir hennar var
dáin. Tizzie Dunn var líka dáin, og
Waters-börnin höfðu farið aftur heim
til Englands. Allt breytist. Nú var
hún í þahn veginn að fara burt eins
cg hin, kveðja heimilið.
Heimilið! Hún litaðist um í herberg-
inu og horfði á alla gamalkunnu mun-
ina, sem hún hafði dustað ryk af einu
sinni í viku árum saman, og velti því
fyrir sér hvaðan í ósköpunum allt ryk-
ið kæmi. Kannski mundi hún aldrei
framar sjá þessa gamalkæru hluti,
sem hana hafði aldrei dreymt um að
skiljast við. Og þó hafði hún aldrei á
öllum þessum árum fengið að vita
nafn prestsins á gulu myndinni sem
hékk á veggnum fyrir ofan brotna
orgelið við hliðina á litmyndinni af
loforðunum sem Heilagri Margaret
Mary Alacoque höfðu verið gefin.
Hann hafði vcrið skólabróðir föður
hennar. Hvenær sem pabbi sýndi gesti
myndina var hann vanur að afgreiða
hana með almennrj athugasemd:
„Hann er í Melbourne núna“.
ún hafði fallizt á að fara burt,
kveðja heimilið. Var það hyggilegt?
Hún reyndi að vega og meta allar
hliðar málsins. Á heimilinu hafði hún
þó altjent mat og húsaskjól; hún hafði
í kringum sig þá sem hún hafði þekkt
alla ævi. Auðvitað varð hún að vinna
mikið, bæði á heimilinu og á vinnu-
stað. Hvað mundu þeir segja um hana
í Búðinni, þegar þeir fréttu að hún
hefði hlaupizt burt með strák? Hún
var kannski kjáni, og önnur kæmi í
starfið eftir auglýsingu. Ungfrú Gavan
yrði glöð. Hún hafði alltaf haft horn í
síðu hennar, sérstaklega þegar aðrir
heyrðu til.
„Ungfrú Hill, sjáið þér ekki að þess-
ar konur bíða?“
„Reynið að vera svolítið fjörleg,
ungfrú Hill“.
Ekki mundi hún fella mörg tár út af
því að hætta í Búðinni.
En á nýja heimilinu, í fjarlægu, ó-
þekktu landi, þar mundi það ekki
verða svona. Þá mundi hún vera gift
— hún, Eveline. Fólk mundi sýna
henni virðingu. Það mundi ekki verða
farið með hana eins og farið var með
móður hennar. Jafnvel núna, þó hún
væri meira en nítján ára, fannst henni
stundum að sér stafaði hætta af ofsa
föður síns. Hún vissi að það var þetta
sem hafði svo oft valdið henni hjart-
slætti. Þegar þau voru að stækka
hafði hann aldrei ráðizt á hana, eins
og hann var vanur að ráðast á Harry
og Ernest, af því hún var stúlka; en
upp á síðkastið var hann farinn að
ógna henni og segja hvað hann ætl-
aði að gera við hana aðeins vegna
mömmu hennar heitinnar. Og hún
hafði engan til að vernda sig. Ernest
var dáinn, og Harry, sem vann við
kirkjuskreytingar, var næstum alltaf
einhvers staðar úti í sveit. Auk þess
yar þetta sífellda þjark út af pening-
um á hverju laugardagskvöldi farið
að þreyta hana ósegjanlega. Hún lét
alltaf öll laun sín — sjö shillinga —
og Harry sendi alltaf það sem hann
gat, en það voru ævinlega sömu vand-
ræðin að fá nokkra peninga frá pabba.
Hann sagði að hún sóaði peningunum,
að hún væri heimsk, að hann ætlaði
sér ekki að láta hana fá sína dýr-
keyptu peninga til að dreifa þeim um
göturnar, og margt annað, því hann
var venjulega nokkuð slæmur á laug-
ardagskvöldum. Á endanum var hann
vanur að fá henni peningana og spyrja
hvort hún hefði yfirleitt hugsað sér að
kaupa þeim nokkuð í sunnudagsmat-
inn. Þá varð hún að þjóta út eins
fljótt og hún gat og gera innkaupin;
hún hélt svörtu leðurtöskunni þétt í
hendi sér meðan hún olnbogaði sig
áfram gegnum mannfjöldann og kom
svo heim seint og síðar meir hlaðin
vistum. Það kostaði hana mikið erfiði
að halda heimilinu saman og sjá um.
að ungu börnin tvö, sem falin höfðu
verið hennar umsjá, færu reglulega í
skólann og fengju máltíðir sínar á
réttum tíma. Það var erfið vinna —
erfitt lif — en núna þegar hún var í
þann veginn að kveðja það, fannst
henni það ekki algerlega einskis virðL
H ún átti að fara að kanna nýtt
líf með Frank. Frank var mjög alúð-
legur, karlmannlegur og göfuglyndur.
Hún átti að fara burt með honum á
skipinu í nótt til að verða konan hans
og búa með honum í Buenos Aires
þar sem hann átti heimili handa henni.
Hvað hún mundi vel fyrsta skiptið
sem hún sá hann; hann hafði herbergi
í húsi við aðalgötuna, þar sem hún
var vön að koma 1 heimsókn. Það virt-
ist aðeins hafa verið fyrir nokkrum
vikum. Hann stóð við hliðið með der-
húfuna aftur á hnakka og hárið féli í
óreiðu fram yfir sólbrennt andlitið.
Síðan kynntust þau. Hann var vanur
að hitta hana fyrir utan Búðina á
hverju kvöldi og fylgja henni heim.
Hann fór með hana að sjá „The Bo-
' hernian Girl“ og hún var hróðug
vegna þess að hún sat annars staðar
í salnum on hún var vön. Hann hafði
fjarska mikið dálæti á tónlist og söng
dálítið. Fólk vissi að þau voru í tii-
hugalífinu, og þegar hann söng um
stúlku sem elskar sjómann var hún
alltaf þægilega ringluð. Hann var van-
ur að kalla hans Poppens í gamni.
Allra fyrst hafði henni þótt spennandi
að eiga félaga, og svo hafði henni far-
ið að þykja vænt um hann. Hann
kunni sögur frá fjarlægum löndum.
Hann hafði byrjað sem vikadrengur
fyrir eitt pund á mánuði á skipi frá
Allan-línunni sem sigldi til Kanada.
Hann sagði henni nöfnin á skipunum
sem hann hafði verið á og nöfnin á
skipafélögunum. Hann hafði siglt um
Magellan-sundið og hann sagði henni
sögur af hinum hræðilegu Patagóniu-
búum. Hann hafði komið undir sig
fótum í Buenos Aires, sagði hann, og
hafði aðeins komið aftur til gamla
landsins til að eyða frídögunum. Auð-
vitað hafði faðir hennar komizt að
sambandi þeirra og harðbannað henni
að tala við hann.
„Ég þekki svo sem þessa sjóara“,
sagði hann.
Einn daginn hafði hann lent í rifr-
ildi við Franlc, og eftir það varð hún
að hitta elskhuga sinn með leynd.
Kvöldið dýpkaði í breiðgötunnL
Hvítu bréfin tvö í kjöltu hennar urðu
ógreinileg. Annað var til Harrys, hitt
Framhald á bls. >8.
Listmálarinn
Eftir Sigurð Grimsson
Þegar land hann leggur undir fót
við landsins dularmögn á stefnumót,
þá roðnar moldin, móar grænka að nýju
og mosinn spilar litas-nfóníu.
Og ljúflingarnir læðast milli blóma
og líta í undrun þennan töframann,
sem list þá, framar öllum öðrum, kann,
að skynja þeirra líf og leyndardóma. —
Ég hljóður stend og höfga angan ber,
frá lieiðalandsins kyrrð, að vitum mér,
þvi, sjá, — um liti listamannsins streyma
lindir ævintýra og duldra heima.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3