Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1958, Blaðsíða 22

670
LESBOK MORGUNBLAÐSINS
LJOSKERIÐ
Jólasaga eftir Selmu Lagerlöf
ER það ekki dásamlegt, hugsi
menn út í það sem skyldi? Dagana
fyrir jól eru hreingerningar og ann
-ir, asi og vafstur. Rykið þyrlast,
gólfin eru ræst í óðaönn, húsgögn-
in eru núin með dulum og þurrk-
um, það smellur í saumnálunum,
deigtrog og bakstursplötur hrúgast
upp í eldhúsunum. Og það gildir
einu, hvort verið er úti eða inni,
það er barningur, fyrirgangur og
ös á strætum og torgum. En síðan
ganga jólin í garð.
Og það verður hljótt í einu vet-
fangi, enginn veit, hvernig öldurn-
ar hefur lægt, hvað orðið hefur af
öllu því, sem olli hávaðanum og
skarkinu og truflaði og kom illa við
fólk.
Þar liggur fiskur undir steini, því
að ekki er aðeins um að ræða hí-
býli okkar og stræti. Jólin hafa
einnig sérstakt lag á að kyrra öldu-
rót sálarinnar. Þú skalt aðeins veita
því athygli. Það er sumt í sálarlífi
fólks, sem virðist alveg gengið úr
skorðum, en við jólin kemst það
einatt 1 rétt horf.
Þegar hin mikla og undursam-
lega saga jólanna verður einhvern
tíma rituð, munu vafalaust koma í
ljós margar sögur um það, hvern-
ig þau komu í lag því, sem var í
stakasta ólestri. Fyrir það ætti
hver maður að vegsama þau eftir
föngum með því að inna frá því,
sem hann hefur heyrt um þau,
setja ekki ljós sitt undir mæliker.
Og hér fer á eftir ein þeirra sagna,
er fólk hefur sagt mér um jólin.
Það var á þeim dögum, er fólk
las Esaias Tegner og þaullas hann
svo, að það kunni utan bókar jafnt
Axel sem Friðþjófs sögu auk ým-
issa skemmri kvæða. Þá eins og nú
var uppi fólk, sem velti ýmsu fyr-
ir sér endalaust, unz þar kom að
það var vart með réttu ráði. Og
þá sem nú linnti ekki grufli
sums fólks, unz ást þess og gæfa
var í húfi og að því rak að það
færi í hundana.
Og Lénharður ungi var á góðri
leið með slíkt. Það hvíldi á hon-
um eins og mara, að ekki væri jafn-
ræði með honum og heitkonu hans,
— úr því að hann væri henni síðri,
gæti hann ekki lengur haldið hennl
í þessum viðjum að bíða hans og
bíða, bláfátæks manns, hann vildi
eigi gera hana ógæfusama eins og
ekki færi hjá að hún yrði, ef hún
giftist honum.
Þekkið þið nokkurn ferðalang
frá landinu Ótta og úr borginni
Varúð? Sko, þaðan var Lénharð
rekinn, og siðunum þar hélt hann.
Þegar hann eygði markið, sem
hann hafði sett sér, hvarflaði hann
frá því, og hann forðaðist að bragða
á fullum bikar af víni, unz hann
hafði vætt varirnar.
Æskuvinan hans sviphreina og
geðgóða unni honum jafnfölskva-
laust sem fyrr, er æskuástin brann