Lesbók Morgunblaðsins - 20.07.1941, Blaðsíða 6

246
LESBÓK M0RGUNBLAÐSIN8
Eftirleit í Þórsmerkur óbygðum
Eftir Einar Guðmundsson
Niðurl.
Næsta dag, mánudag, A-ar að
nýju heiðríkja og frost hjelst sem
áður. Þá gengu leitarmenn á
Goðaland og Merkurtungur. Þeir
fundu 13 A’illinga, sem þeir tíndu
saman með hundunum, bundu
saman tA’o og tA'o og ráku síðan
til rjettar. Á þriðjudag hjelst
sama A'eður. Leituðu þá þrír þeirra
fjársins, sem slapp annan leitar-
daginn við Slvppugil, fundu það
A’ið Búðarhamar, ráku það niður
Stangarháls og í Stekk. Hinir tveir
leitarmanna gengu í Teigs- og
Múlatungur, fundu ekkert fje og
komu því hinum til hjálpar. —
Leitarmenn gengu aldrei í Al-
menninga, því að þeir sáu, að fjeð,
sem slopið hafði þangað í miðleit,
var komið fram. Sumir villing-
anna, sem þeir fundu, gengu úti
allan veturinn fyrir, og hafði þeim
fjölgað, því að ærnar voru vel
hrýttar í óbyggðunum. Að með-
töldu fjenu, sem leitarmenn fundu
í Mörkinni, var safnið orðið 68
kindur alls. Fjeð var mjóslegið og
hálfhungrað sökum hagleysis, er
þeir fundu það, og það varð að
bíða í svelti í rjett meðan á leit-
inni stóð. Leitarmenn gátu því
eigi verið lengur á fjalli, enda
hafði ekki verið ráð fyrir því gert,
ir, að áður en Evvindur rak þá
fjelagana frá sjer, hafi þau öll
verið komin í ógurlegustu sveltu
og þá hafi Halla krafist þess af
honum, að hann sæi fyrir bai'ni
þeirra svo að það dæi ebki úr
sulti, en Eyvindur hafi þá neitað
því harðlega og beðið Arnes að
ganga frá barninu. Arnes á að
hafa tekið þessu fjarri í fyrstu
og sagt að rjettast væri að sá
hefði af vandan, sem barmð ætti,
en svo er sagt að Arnes hafi þó
að lokum lógað barninu og dysjað
það í snjóskafli, en hvað satt er í
þessu verður ekki vitað. — Næsti
vetur eftir að hreysið var brennt
vistir og hey höfðu þeir í upphafi
til sex daga, og var hvort tveggja
að þrotum komið; þeir höfðu nú
verið degi lengur en ætlast var
til, þar eð fyrsti smaladagurinn
fór til ónýtis. Einn hundanna
reyndist einkar vænn í leitunum,
liann rakti spor kinda, sem hann
sá ekki, stökk framan að villing-
um og lagði þá og hjelt þeim, uns
maður kom að, leysti hann af
hólmi og sendi hann síðan í næstu
kind.
Stundum vildu hundarnir verða
þungir á sjer, er snjór og klaki
hlóðst í þá eftir volkið í ánum,
svo að þá sílaði; en þeir rifu
klakastönglana af sjer eftir mætti
með tönnunum og alþiðnuðu á
nóttum, allir nema vænsti hund-
urinn, sem þorði aldrei inn í
bólið.
★
Að morgni miðvikudagsins 11.
desember var enn frost og heið-
ríkja, og týgjuðu leitarmenn sig
heim. Framan af degi höfðu þeir
villingana bundna saman, tvo og
tvo, en leystu þá, er fjeð tók að
lýjast, og kom það ekki að rneini.
Það þótti fyr meir einhver mesta
hátíðarstund ársins að sjá söfn,
— einkum fyrsta safn — renna
fram; sumt fólk beið þá tímum
var öllum þessum útlögum erfiður.
Eyvindur og Halla lentu þá í
mesta sultinum og þáð var vorið
eftir að hesturinn kom að kofa-
dyrum þeirra á annan dag páska
og bjargaði það þeim frá hungur-
dauða. — Arnes og Abraham röltu
allslausir út á auðnir öræfanna,
en svo skildu þeir brátt. Hvað
varð um Abraham vita menn ekki,
en líklegt er talið að hann hafi
farið til byggða,, flakkað þar og
logið til nafns síns, eða að einhver
góður maður hafi þá skotið yfir
hann skjólshúsi. —
(Framh.).
saman eftir að sjá safnið renna
fram hæðir og ása, líkt og A’atns-
mikla breiða elfu, sem steypist í
fossum og flúðum. Og enda þótt
þessar 70 kindur væru enginn
stærðar hópur móts við fyrsta
safn, þá höfðu leitarmennirnir
lagt sig í hættu og harðrjetti að
forða þeim frá að falla úr hungri
eða krókna á fjöllum uppi. Þá
er leitarmenn komu að Stórumörk
í rökkrinu, var mönnum og skepn-
um tekið þar forkunar vel.
Morguninn eftir var komin asa-
hláka af suðri og hvassviðri. Leit-
armennirnir fjórir voru veður-
teptir í Stórumörk fram undir
kvöld. En margt villinganna lærði
nú nauðugt viljugt átið. Og þeg-
ar jörð var orðin mórauð, og fjeð
var sent á haga í sumarblíðu að
kalla, þá urðu villingarnir að hír-
ast við jötu í skuggalegum húsum
og læra aðra siði en þeir höfðu
tamið sjer inni við Slyppugil og
Búðarhamar á Þórsmörk.
ORÐAVÍXL.
Jón stúdent var mjög kurteis
maður. En honum hætti við að
nota útlend afsökunarorð, er hon-
um varð eitthvað á.
Eitt sinn er hann iagði leið sína
eftir Austurstræti, sjer hann Jón-
ínu, yndisfagra stúdínu, koma 4
móti sjer iit strætið. En þar sem
Jón var hrifnæm sál, hitnaði hon-
um nú þegar um hjartaræturnar.
Ákvað hann að taka sem virðu-
legast ofan fyrfr stúdínunni, er
hún sigldi framhjá.
En er Jón lyfti húfugarminum
fyrir Jónínu, varð árekstur milii
þeirra — hann hafði farið heldui
nærri.
Hraut þá Jóni afsökunarorð af
vörum — á erlendu máli. Hann
ætlaði að segja: Excuse me, en
sagði í þess stað: For Eksempel!