Lesbók Morgunblaðsins - 13.01.1929, Blaðsíða 4

LESBÓK ÍrOUGUNBLAÐSINfi
li'
tefla manntafl eða lesa útlend
skáldrit en að læra, hve marga
íbúa Bern hafi, eða hvenær Ludvig
XIV. hafi komið til valda; og
kennarar hans gefa honum afleit-
an vitnisburð. En taki þeir góðu
menn sína tvo lærisveina upp í
þessum námsgreinum að ári liðnu,
þá þomast þeir að raun uin, að
báðir vita jafn lítið. Og hver hefir
þá notað tímann sinn betur, sá
sem æfði sig í manntafli og kynti
sjer útlendar bókmentir, eða hinn,
sem lærði alla veraldarsöguna utan
að til að gera kennurum sínum til
geðs og gleymdi henni svo aftur
að nokkrum dögum liðnum?
Það sem maður lærir á skóla-
bekkjunum, gleymist þannig oft
jafn skjótt og upp er staðið. En
fái maður tækifæri til að rifja
það upp í veruleikanum, sjá og
heyra og reyna sjálfur það, sem
dauður bókstafurinn megnaði ekki
að festa í minni á varanlegan hátt,
þá er með meiri vissu hægt að
segja, að maður hafi lært það og
kunni það. En slíkar „leksíur“
eru æði dýrar, kosta bæði tíma ög
peninga. Gefst aðeins fáum útvöld
um kostur á að læra alla landa-
fræðina með því móti. En þegar
forlögin bera mann til framandi
lands, þá býðst tækifæri til að
rifja upp hið gleymda skólastagl
án mikillar fyrirhafnar og í þetta
sinn á lifandi og skemtilegan hátt.
Og þannig lærist margt fleira um
landið og þjóðina, margt sem
stendur hvergi skrifað í lærdóms-
bókum vorum, en er engu síður
fróðlegt og skemtilegt en annað.
Til að kynnast þjóðinni og siðum
hennar, er ekki nóg að fara yfir
landið sem rjettur og sljettur
ferðamaður, sem naumast hefir
kynni af öðrum en hótel-
þjónum og starfsmönnum við járn
brautirnar, og helst fer til þeirra
staða, sem fullir eru af útlending-
um, hann getur kynst landinu
mæta vel, en þjóðinni ekki. Til
þess að þekkja þjóðina, verður að
lifa og starfa með einstaklingum
hennar, kynnast heimilum þeirra
og leita upp þá staði, sem ekki
eru spiltir af ferðamannastraum.
Jeg ætla hjer ekki að gefa ítar-
lega lýsingu á landi, atvinnuveg-
um eða lifnaðarháttum í Sviss —
Davíð
Eftir Einar
Þá Davíð stóð fyrir stóli Sáls —
strengi hann drap undir orðum þess máls,
sem hirðtunga varð vorra himna.
Með Betlehems rísandi stjörnu hann stje
og stillti sín ljóð fyrir ísraels vje.
Um aldir beygir heimurinn hnje
við hjarðkongsins voldugu ymna.
Námfús á lífið hann náði hæð.
En naðra blundaði í hjartans æð-.
Hjarðknapinn hneigðist til skálar.
— Svo útvaldi drottinn sinn afbrotalýð.
Hans ætlun var hyldjúp. Til sigurs þarf stríð.
Og yðrun krefst syndar, um eilífa tíð,
svo ávaxtist pundið sálar.
Já, Davíð var herra vors heilaga lands.
Svo hátt gnæfði bragur og vilji þess manns,
að dáðust drottnarnir sjálfír.
Hans bæn flutti hásöng af lifandi list,
sem ljóðbylgjur reisti á höfum yst.
— Nú jarðsyngja trúna á Jahve og Krist
játendur veilir og hálfir.
Iðrun er kraftur. Hún krefur til hljóðs
og knýr þá dýpstu strengi til óðs,
sem víðboðum hjartnanna varpa.
Sál verður ljósblind í sólar geym;
en syndarinn týndíi leitar heim.
Hann föðurhöndum er tekinn tveim.
Þá tóna á Davíðs harpa.
Oss dreymir í hæðunum hörpuslag,
er hrynur í einu sem kór og lag,
af setning samhljóms og raddar.
En jörð verður stjarna heilög og hrein,
þá hafdjúpsins mál talar bára ein —
og undir þar tekur steinn við stein,
uns strandir til hljóðs eru kvaddar.